[Open] Because life isn't fair and all that shit.

Student

why dont we go somewhere only we know

Vrijdag, weekend, vrijaf, ontspannen en zoveel meer. Dat was de definitie van een vrijdagavond voor iedere leerling hier op Pacific High. Velen gingen naar huis, hun ouders bezoeken of uitgaan, anderen bleven dan weer op school, probeerden huiswerk af te maken of oefenden voor een toneelstuk waar veel van af hing. Niemand had zin om op vrijdagavond te beginnen aan huiswerk, niemand dacht ook maar aan aankomende maandag. Voor iedereen was het even ontladen. Het energieke deel van de school ging uit, of gaven een feestje op een godvergeten locatie. Je had de mensen die in de lounge naar een film keken, anderen hadden alweer een taxi gekozen naar huis. En dan was er Alex, normaal zou ze waarschijnlijk iets eten en chillen rond het schoolgebouw. Ze zou wanhopig naar iets op zoek gaan om zich bezig te houden, al was het achter een piano kruipen en een stuk te spelen. Maar ze wilde altijd bezig zijn, dat zorgde ervoor dat ze niet aan andere dingen zou gaan denken, dingen uit het verleden, dingen waardoor ze verward zou geraken.

Na weken hier op het schoolterrein door gebracht te hebben wou Alex gewoon even buiten, weg van de herrie, weg van de constante herinnering dat ze die taak moest afwerken en dat stuk beter moest spelen. Ze vond zichzelf een strever, maar ook voor hen werd het op een bepaald moment teveel. Alex was van thuis uit heel gedisciplineerd opgevoed, Rusland was een land met discipline, daar konden veel balletdansers het mee eens zijn. Dus het zat er bij Alex gewoon heel erg diep ingestampt en ze vond het voor een groot deel niet erg, tot vandaag. Vandaag wou ze gewoon niets doen en de beste manier om dat te doen was door een stukje te gaan wandelen. Ze had specifiek gekozen voor het strand omdat ze wist wat de zee met zoveel mensen deed. Niet alleen het geluid ervan bracht je tot rust maar ook de zachte deining van de golven die over het strand rolden was al genoeg om je helemaal zen te krijgen.

Alex bleef op de dijk staan terwijl ze haar schoenen en kousen uit trok en een stukje van haar zwarte skinny naar boven probeerde te krijgen. Het was er vredig stil, buiten een meisje met een hond en frisbee was er niemand echt aanwezig op het strand. Alex liet het zand tussen haar tenen kietelen terwijl ze naar de waterkant wandelde en er even bleef staan. Het water had koud maar het was een aangename kou. Ze begon te wandelen terwijl ze naar de horizon keek en ze vroeg zich af of er aan de andere kant iemand naar haar stond te kijken en zich hetzelfde af vroeg. Iedereen had een andere horizon, die van Alex was licht bewolkt met een zon en helderblauw water. Ze was zo danig aan het denken over de horizon en het genieten van het uitzicht dat ze amper lette op wat voor haar lag en ze de kwal in het water veel te laat zag. De pijn schoot door haar voet en ze zakte meteen in het zand neer terwijl ze wanhopig een reeks vloekwoorden in he Russisch begon op te somen. Ze keek naar het doorzichtig blubberige ding en trok zichzelf uit de “gevarenzone” voor ze haar voet draaide en naar de zool ervan keek. Een grote rode vlek werd zichtbaar met een hobbelig stukje vel. ‘Uitgerekend ik.’ Merkte ze kritisch op voor zichzelf. ‘Dan ga je eens wandelen.’ Zuchtte ze. Ze hield haar voet in de lucht en staarde naar het water, hier zat ze dan, met een pijnlijke voet op een verlaten strand …

❣

Student

Finn Callaghan

Met een klap gooide Finn de autodeur aan de bijrijders kant dicht en liep op zijn gemakje naar de andere kant om daar zelf in te stappen. Hij deed zijn gordel aan en voelde een natte neus tegen zijn hand. Hij keek even op en zag dat zijn hond kwispelend zat te wachten benieuwd waar ze heen gingen. ’Ja meissie, we gaan lekker even uitwaaien! Ga nou is zitten dan kan ik aan rijden. Zei hij tegen het hondje. Netjes ging ze zitten terwijl ze Finn aan bleef kijken. Een hond was men zijn beste vriend als je er goed voor zorgde. Overal waar Finn heen ging, moest en zou de mee gaan. Finn zorgde er dan meestal ook voor dat het gewoon kon en dat ze ook daadwerkelijk mee kon. Helaas kon dat niet op deze nieuwe school. Ze moest in de kennel bij andere honden slapen en Finn vond het maar niks. Meteen als hij ’s morgens wakker werd pakte hij zijn auto om naar de kennel te rijden en Tash op te halen. Vandaag was weer zo’n dag en Finn had besloten om is lekker naar het strand te gaan zodat ze beide lekker uit konden waaien.
Lang was het niet rijden voordat ze bij een grote parkeerplaats aan kwamen voor de duinen. Finn klikte zijn gordel los en pakte alles wat hij nodig had. ’Blijf.’ Beval hij Tash waarna hij uitstapte en omliep naar de andere kant om daar de deur voor haar open te maken. Het hondje was door het dolle heen en wist niet waar ze heen moest rennen. Finn kon zijn lach niet inhouden en pakte zijn telefoon erbij om het vast te leggen op film. Langzaam liep hij een stuk de duinen op waar hij een mooi wandelpad vond. Tash liep een stukje voor hem en keek zo nu en dan is om zodat ze zeker wist dat Finn er nog was. Net na ze om had gekeken dook hij echts achter een bergje zand om eens te kijken wat ze zou doen als ze hem niet meer zag. Het duurde niet lang of hij hoorde haar blaffen en als een speer kwam ze voorbij rennen. Finn sprong omhoog en floot een keer waardoor ze vol in de rem schoot een omdraaide. Piepend stond ze voor hem terwijl hij haar eens over der bol aaide. Finn vervolgde zijn weg en Tash week geen moment meer van zijn zijde wat hem wel liet lachen. Toen ze op een wat open stuk aan kwamen kon je zo naar de zee kijken. Tash twijfelde geen moment en rende als een dolle naar beneden. De hond was dol op water, een echte waterrat. Finn deed vlug zijn schoenen uit, nam deze in zijn hand en volgde zijn hond door ook naar beneden te rennen. In de verte zag hij iemand zitten die waarschijnlijk niet gestoord wilde worden. Maar het was al te laat. Tash was er al bijna. Op zijn gemak liep hij op het meisje af en zijn hond die daar in het water aan het spelen was. ’Sorry dat ik je stoor ik zal mijn hond aanlijnen en een stuk ver.. Aaah nee toch je gaat me niet zeggen dat je in die kwal daar hebt gestaan.. Zuchtte hij medelevend. In zijn jongere jaren heeft hij het ook ooit gehad en hij kon zich nog wel herinneren hoe pijn dat deed. Iedere keer van die steken die nou niet bepaald prettig waren. Hij hurkte naast haar neer waardoor Tash ook weer het water uit kwam en kwispelend, zo nat als zeehond weer naast hem kwam staan.

Student

why dont we go somewhere only we know

Alex had geen idee wat ze hiermee moest aanvangen. In Rusland had je niet van die kwallen, daar had je zelf geen strand om over te wandelen. Ze nam haar smartphone uit haar achterzak en probeerde een perspectief te vinden waar de zon niet op haar scherm scheen. Ondanks dat het al een stuk later op de dag was scheen ze nog steeds behoorlijk goed. Ze zette haar mobiel internet aan en begon in het eerste beste zoekmachine te kijken wat je kon doen tegen een kwallenbeet. De pijn was dragelijk maar oh jee … de jeuk. Alex trok haar voet terug naar zich toe en keek naar de rood striemende plek. Punt 1; niet aan krabben, gemakkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig deed het enkel meer pijn als je eraan kwam dus Alex bleef eraf ondanks de ondragelijke jeuk. Punt 2; koelen met koud water en azijn. De pijn en jeuk zouden naar enkele uren afnemen. Ze liet haar gsm in het zand zakken en staarde naar de zee, water genoeg maar ze had een vermoeden dat het niet zo voldoen aan de eisen. Er zat dus maar één ding op, recht geraken, een bank zoeken en wachten of terug naar school gaan.

In haar ooghoeken zag ze iets voorbij flitsten, het volgende moment voelde ze wat spetters tegen haar gezicht. Ze kneep haar ogen samen en keek naar het hondje dat de zee in rende. Alex haar ogen gingen meteen op zoek naar de kwal, ze wilde niet dat het arme dier hetzelfde lot zou ondergaan. Er kwam een jongen haar kant uit en ergens hoopte ze dat hij misschien gewoon zijn hond zou roepen en verder wandelen. Anderzijds, ze kon hier wel nog even zitten. Ze kneep haar ogen samen tegen de zon en keek naar hem op toen hij begon te spreken. Toen hij over het feit begon dat ze in de kwal was gaan staan beet ze onschuldig op haar onderlip. ‘Hij was sneller dan mij.’ Lachte ze verloren. Het was best wel komisch, achteraf gezien. Hij hurkte naar haar neer, het hondje kwam vrolijk aangedraafd, kletsnat waardoor ze nog schattiger was. ‘Hij ligt daar, zou niet willen dat je hond hetzelfde lot ondergaat,’ wees Alex richting de kwal. Ondanks dat ze al jaren in Amerika was kon je haar Russische accent nog heel zachtjes horen in haar woorden. ‘Al denk ik dat hij dood is.’ Bekende ze eerlijk. Ze keek opzij naar de jongen en schudde verloren haar hoofd. ‘Zo dingen overkomt enkel mij. Alex, aangenaam.’ Stelde ze zich voor terwijl ze haar hand uitstak naar het hondje zodat ze eens kon snuffelen…

❣

Student

Finn Callaghan schreef:

Finn Callaghan

Finn had geluk gehad dat Tash naar beneden was gestormd. Wie weet was er anders niemand meer langs gekomen en had ze hier alleen gezeten. Bij dat gevoel kreeg hij al rillingen. Ze zal zich zelf best kunnen redden maar als ze er niet op kon lopen had ze toch echt mooi een probleem gehad. Hij aaide Tash nog eens over zijn bol en richtte zich weer op het meisje toen ze begon met praten. Ze beet onschuldig in haar onderlip, wat haar buiten dit stomme kwal verhaal er sexy uit liet zien. ‘Hij was sneller dan mij.’ Lachte ze iets verloren. Gelukkig kon ze nog lachen, dat was een goed teken. Finn kon zijn lach ook niet goed bedwingen en stilletjes grinnikte hij was. . ‘Hij ligt daar, zou niet willen dat je hond hetzelfde lot ondergaat,’ Zei ze terwijl ze de kwal aanwees. Het zou inderdaad niet erg fijn zijn als Tash of een van hun er nogmaals in ging staan. Hij stond op me met de schoen die hij in zijn hand had duwde hij de kwal het water in en bleef even kijken tot hij weg spoelde. ’Zo daar zijn we ook vanaf. zei hij terwijl hij zijn wenkbrauwen even fronste. ‘Al denk ik dat hij dood is.’ Bekende ze eerlijk. ’Ookal is hij dood, je kan je er alsnog aan steken. Het meisje schudde verloren haar hoofd terwijl Finn weer bij haar neer hurkte. ‘Zo dingen overkomt enkel mij. Alex, aangenaam.’ Finn grinnikte even. Tja het moest iemand gebeuren. Liever een ander maar daar was nu niks meer aan te doen. Alex was haar naam dus. Hij keek even toe hoe ze Tash aan haarhand liet snuffelen. Ze was dus wel een dierenvriend, ofja kwallen waarschijnlijk niet meer. ’Finn is de naam, en deze kleine meid hier is Tash’ Zei hij terwijl hij Tash over haar bol heen aaide. ’Kan je op je voet staan? Want hier in het zand blijven zitten is ook niet alles. Ik kan je wel ondersteunen!’ Bood hij vriendelijk aan.

Student

why dont we go somewhere only we know

De hond was geweldig. Alex kon niet zeggen waar het aan lag maar dieren maakte je altijd een beetje vrolijker. Dieren waren ook de enige wezens die oprecht waren, hun vriendschap was oprecht en hun liefde was onvoorwaardelijk. Daarnaast waren ze altijd vrolijk, hun ogen schitterde altijd liefdevol, een actieve enthousiaste staart. Alex glimlachte spontaan, zonder aanleiding terwijl ze naar de hond keek. Haar kopje ging altijd van de jongen naar de zee en de omgeving en dan soms weer eens naar Alex. Maar altijd weer naar de jongen, altijd weer naar haar baasje, alsof ze hem niet uit het oog wilde verliezen.

Ze was blij dat hij er ook kon om lachen, het was tenslotte komisch, ondanks de pijn. Alex keek met een glimlach toe hoe hij de kwal terug het water induwde met zijn schoen. Ze kon zeker zijn dat als er iemand op de dijk zou toekijken ze zich zouden afvragen wat hij in godsnaam aan het doen was. “Ookal is hij dood, je kunt je er alsnog aan steken.” Oh, nieuwtje, dat wist ze niet ondanks dat ze net op haar gsm had zitten zoeken. ‘Dan weet ik dan ook weer. Niet dat ik ooit nog dromerig over het strand zal wandelen.’ Bekende ze eerlijk. Hij stelde zich voor als Finn en zijn hondje heette Tash, Tash drukte haar neus tegen Alex haar hand en meteen werd haar glimlach breder. ‘Mooie kleine dame.’ Fluisterde ze het hondje toe voor ze haar blik opzij legde naar Finn die gehurkt naast haar zat. Tash deed het, ze gaf Alex meer vrolijkheid dan ze normaal toeliet in haar lichaam. Bij zijn voorstel of ze kon staan keek ze naar haar voet en knikte langzaam. ‘Zou moeten lukken, als je me enkel zou willen recht trekken want elegant zal het in geen enkele situatie gaan.’ Ze trok haar schoen aan bij de goede voet en wiebelde haar tenen voorzichtig aan haar andere voet. Ze had al zwaarder doorstaan dus dit zou ook moeten lukken. Finn was veel te vriendelijk en Alex apprecieerde ieder deel van die hulp. Sinds ze hier op school zat had ze nog niet veel op anderen gerekend. Ze liet het niet toe en dat zou ze eigenlijk moeten doen. Tash keek enthousiast toe, alsof ze al wist dat er iets zat aan te komen. ‘Heb je haar al lang?’ Vroeg Alex nieuwsgierig terwijl ze probeerde haar andere schoen aan te trekken. Ze kneep haar ogen toe voor de pijn en trok hem snel aan, beter de korte pijn. Op haar blote voeten zag ze niet meteen zitten als er misschien iets vuils in die beet zou komen kon hij haar ook nog eens afvoeren naar het ziekenhuis. Uiteindelijk haalde Alex diep adem en keek naar Finn. ‘Klaar als jij dat ook bent, ik ben je nu al eeuwig dankbaar.’ Ja, ze zou hem eeuwig dankbaar zijn, al was het maar om haar enkel recht te trekken. Ze wilde zijn uitje met Tash niet verpesten door haar pijnlijke voet …

❣

Student

Finn Callaghan schreef:

Finn Callaghan

Tash leek haar echt leuk te vinden. Kwispelend liep ze rondom haar en duwde zo af en toe haar natte snuit tegen haar aan wat Finn wel liet lachen. Hij knikte even terwijl hij keek hoe het dode beest de zee in werd getrokken. ’Tja, fijne beesten zijn het niet. Misschien wel slim als je dat maar niet meer doet!’ grinnikte hij. Hij keek rustig doe hoe ze Tash aan het aaien was. Ze vond het altijd heerlijk om geknuffeld en vertroeteld te worden, daar hield ze echt van. ‘Mooie kleine dame.’ hoorde hij Alex fluisteren. Het liet meteen een glimlach opkomen bij hem. Een warm gevoel van binnen die hij niet snel kreeg. Hij hield van het hondje en wanneer zij het fijn had, had hij dat ook. Hij wachtte even af op haar antwoord of ze kon staan. ‘Zou moeten lukken, als je me enkel zou willen recht trekken want elegant zal het in geen enkele situatie gaan.’ Hij keek even toe hoe ze haar schoen aan trok bij haar goede voet en wat bewoog met de andere. Hij trok haar been even recht zodat ze gemakkelijker omhoog kwam komen. Finn zelf ging staan en rijkte haar zijn handen toe ’Klaar?’ zei hij afwachtend om haar dan omhoog te trekken. Tash sprong al vrolijk in het rond, ze wist dat ze iets gingen doen, dat voelde honden gewoon. ‘Heb je haar al lang?’ voeg ze nieuwsgierig terwijl ze vlug en pijnlijk haar andere schoen aan trok ’Van puppy af aan, dus zo’n jaartje of 2 denk ik knikte hij haar toe. ’ . ‘Klaar als jij dat ook bent, ik ben je nu al eeuwig dankbaar.’ Hij grinnikte even en pakte haar handen vast waardoor hij haar zachtjes omhoog liftte en meteen toen ze recht stond onder haar arm door ondersteunde. ’Ach kleine moeite hoor, kan het niet over mijn hart verkrijgen om je te laten zitten. Grinnikte hij. ’Bedank de kleine dame maar, die heeft je tenslotte gevonden!’ Tash was diegene geweest die naar beneden was gerend waar Alex zat.

» Fun-fair ride
» [Open] There goes the first impression.
» {OPEN} Let's clean
» Night Owl { OPEN
» h u r r i c a n e [art shop - open]