[Open] There goes the first impression.

Student

Ouders zeggen vaak dat ze georganiseerd zijn en vooruit denken maar het waren niet Hal zijn ouders. Ondanks hun reputatie in Engeland, hun beleefde vriendelijkheid bakten ze er hier niets van. Ze zaten hier duidelijk niet op hun plaats. Zee hadden er duidelijk niet op gerekend dat het hier misschien niet zou gaan zoals het moest gaan. Dus hadden ze ook niet gerekend op plan B, een noodplan. Daarom besloten ze Hal weg te halen van de kunstschool en hem op Pacific High te steken voor de resterende tijd dat hij nog school moest volgen. En waarom? Omdat Pacific High een goede reputatie had en Hal er kon blijven slapen. Dat was hun warrige noodplan geweest terwijl ze zelf terug naar Engeland vlogen om hun “oude leven” op te nemen. Hal voelde zich verontwaardigd want hij had in dit alles niets te zeggen gehad. Hij was achttien, mocht hij niet een beetje inbreng geven op zijn leven. Maar hij liet het begaan want hij was hier, alleen terwijl zijn ouders en twee jongere broers terug overzee in Engeland zaten. Ze vertrouwden hem, een vertrouwen dat hij niet zou besmeuren en zou respecteren want zo was Hal nu eenmaal.

Hij liet zijn leren tas uit zijn handen vallen, het maakte een dof geluid op het grind dat op de oprit lag en naar het schoolgebouw slingerde. Normaal deed hij aan eerste indrukken maar voor nu had hij gewoon een geklede blauwe broek aan, zijn All Stars en een T-shirt met halflange mouwen. Zijn haar stond daarop boven nog eens alle kanten op want hij was uit bed gekomen en moest meteen met pak en zak aan de auto klaar staan. Hij viste het schoolplan uit zijn achterzak en vouwde het verfrommelde bladje open. Hij wist niet hoe het kwam maar de mensheid kon geen duidelijke leesbare plannetjes ontwerpen. Hal nam zijn zak, zwierde het over zijn schouder en liep richting het gebouw, misschien waren er bordjes. Zijn donkere ogen tuurden de gebouwen af op zoek naar een aanleiding van waar hij moest zijn, hopelijk. Hij stak het papiertje terug in zijn achterzak en tuurde de omgeving rond op zoek naar leerlingen. Hij vond ze en liep meteen op de eerste beste af. ‘Sorry, als ik je even zou mogen storen.’ Zei hij met een onberispelijk beleefd accent. ‘Weet je toevallig waar de dorms zijn?’ Vroeg hij met een nog steeds zoekende blik langs alle gebouwen. Hij vond het niet erg nieuw te zijn, hij vond het immers wel erg onbehulpzaam te zijn en deze keer was dat niet zijn schuld…

Student

n i k i t a

"I'm a beast, I'm an animal, I'm that Monster in the mirror "

Nikki wiggelde wat met haar heupen zodat ze haar broekje over haar kont kreeg. Het was vandaag lekker weer en haar benen konden wel wat zon gebruiken dus had ze ervoor gekozen om een kortbroekje aan te trekken met daarop een luchtig blousje. Ze keek voor de laatste keer nog eens in de spiegel en bracht haar krullende lokken nog even in het goede model. Voor ze de deur uitging schoof ze nog in een stel hakken en greep de sleutel van het kastje af. Ze zou even gaan kijken of er rondom school nog iets te beleven viel met dit lekkere weer. Ze trippelde door de gang van de meisjes vertrekken zo naar beneden waar het al wat drukker was. Verschillende jongeren stonden met elkaar te praten en Nikki baande zich er een weg doorheen. Onderweg kwam ze nog enkele bekende tegen waar ze kort even mee in gesprek bleef. Veel mensen kende ze nou ook nog niet. Enkel haar Kamergenoot, een oude vriendin en wat scharrels die ze hier en daar had ontmoet. Toen ze eindelijk haar weg had gebaand kwam ze bij de deur naar buiten die heerlijk open stond. Ze snoof de frisse lucht op en vrolijk huppelde ze naar buiten toe. Voorzichtig liep ze het trapje af, wat nog een opgaven was met die hakken waarna ze op een grind pad uitkwam met aan de zijkanten grote grasvelden gevuld met leerlingen die erop zaten. Ze liep een stuk vooruit toen ze haar telefoon voelde trillen waarop ze meteen even keek. Het was een berichtje over een feest wat iemand vanavond gaf waar ze voor uit was genodigd. Nikki was altijd wel in voor een feestje. In haar hoofd was ze haarkleding kast al aan het doorzoeken met wat ze aan moest toen ze ineens aangesproken werd ‘Sorry, als ik je even zou mogen storen.’ Ze keek meteen om en zag een jongen man staan. Zijn accent verklapte dat hij hier niet uit de buurt kwam en waarschijnlijk nieuw was. ‘Weet je toevallig waar de dorms zijn?’ vroeg hij terwijl zijn blik nogsteeds de gebouwen afzochten. ’Oh ntuurlijk, geen probleem! Zei Nikki meteen vriendelijk. Normaal was ze helemaal niet zo’n vriendelijk persoon tegen onbekende maar als er zo’n verschijning voor je stond. Wauw dan moest dat haast wel. ’Je bent in de goede richting, als je hier het gebouw in loopt, dan links en einde van de gang rechts de trap op. Daar zitten alle jongens. Zei ze terwijl ze wees naar het gebouw achter haar waar ze net uit was gekomen. [b]’Ik ben Nikita trouwens, je bent nieuw hier neem ik aan?’[b]

Student

Nieuw zijn bracht altijd een hoop gênante situatie met zich mee. De weg vinden was daar waarschijnlijk de minst gênante van. Maar dan stootte je op van die situatie waarin je je kluisje bevoordeeld niet open kreeg omdat je er een speciale techniek voor nodig had. En dan stond je daar dus de hele tijd te klungelen terwijl iedere leerling voorbij wandelde en je een vreemde blik gaf. Uiteindelijk was er dan één iemand vriendelijk genoeg om je te helpen. Hal had een hekel aan die situaties, maar hij wist zich er meestal keurig door te worstelen. Pacific High was een stuk ruimer dan de school waar hij vorige maand nog had opgezeten. En er was hier zoveel diversiteit, alle leerlingen waren anders, de ene huppelde dansend weg, de andere had alle verschillende kleuren in zijn haar en dan nog waren er die een dramatisch stuk van Romeo en Juliët voorbrachten. Dat zou even tijd kosten om hieraan te wennen, de kunstschool waar hij op zat was één en al keurigheid, slimme koppen in een lokaal.

Het meisje die hij had tegen gehouden was bepaald een verschijning die hij niet gewoon was te zien, zeker niet als je van een school kwam waar uniform verplicht was. Maar beleefd als Hal was kostte het hem amper moeite op zich vriendelijk op haar te richten in plaats van naar de hakken, blote benen en het shortje te kijken. Voor haar was het geen probleem hem te helpen en zijn schouders zakten meteen drie centimeter van opluchting. ‘Bedankt.’ Glimlachte hij joviaal. Hij volgde haar blik naar het juiste gebouw en luisterde aandachtig terwijl hij begrijpend knikte. ‘You saved my day.’ Boog hij dankbaar zijn hoofd. 'Die plannetje stellen niks voor.' Haalde hij het verfrommelde papiertje kort uit zijn zak. Ze stelde zich voor als Nikita en de vraag kon alleen al beantwoord worden door de leren zak die naast hem stond. ‘Hal, aangenaam je te leren kennen.’ Stelde hij zichzelf voor. ‘Nieuw, ja, soort van. Ouders denken het te kunnen halen, kunnen ze niet en laten ze me hier achter terwijl ze het vliegtuig terug pakken.’ Knipoogde hij. Hij vond het niet erg, hij was hier alleen nu, helemaal verantwoord over zijn eigen leven, dat kon wel eens een goede kant op draaien…

Student

Nikita Allen schreef:

n i k i t a

"I'm a beast, I'm an animal, I'm that Monster in the mirror "

Langzaam aan begon Nikki toch wel te wennen aan haar nieuwe school en woonplek. Ze zag er erg op tegen om hier heen te gaan maar nu ze hier wat vrienden had ontmoet voelde ze zich toch wel thuis. Ze was redelijk on opvallend hier binnen gekomen en niemand had echt gemerkt dat ze nieuw was. Wat natuurlijk een hoop drama scheelde.
Vriendelijk bedankte de jongen toen ze hem de weg wees. Het was een kleine moeite voor haar. Ook al zag ze er niet altijd even aardig uit en deed ze wel is arrogant, als ze andere mensen kon helpen deed ze dat zover ze kon. Zijn glimlach was goddelijk. Mooie witte tanden kwamen tevoorschijn. Nikki moest oppassen dat ze niet weg zwijmelde. Hij leek ook opgelucht, opgelucht dat iemand hem hielp. ‘You saved my day.’ Zei hij dankbaar. Ze glimlachte een keer als teken dat het niets was. 'Die plannetje stellen niks voor.' zei hij terwijl hij een verfrommeld papiertje uit zijn broekzak haalde. Nikita herkende het papier meteen. Ze had deze ook ontvangen toen ze hier net was en inderdaad, het was baggere zooi en wegwijs maken met dat blaadje lukte voor geen meter. ’Oh nee, dat is echt rommel. Word alles alleen maar onduidelijker mee. Zei ze grinnikend. De jongen stelde zichzelf voor als Hal. Hmmf, Hal die naam had ze nog niet vaak gehoord. Maar zeker een mooie naam die paste bij zijn mooie koppie. ‘Nieuw, ja, soort van. Ouders denken het te kunnen halen, kunnen ze niet en laten ze me hier achter terwijl ze het vliegtuig terug pakken.’ knipoogde hij. Hij leek het niet zo’n ramp te vinden dat zijn ouders weg waren gegaan. Nikki begreep het volkomen. Zelf had ze ook niet de beste band met haar ouders. ’Oh lekker dan. Ach, je zult je hier wel vermaken en anders zorg ik daar wel voor! Zei ze terwijl ze een glimlach op haar gezicht toverde. ’Heb je eigenlijk nog meer vragen of?

Student

Zijn vorige school was één groot gebouw geweest, hier waren er wel vier of vijf aparte gebouwen die allemaal een andere kant op staan. Hal vroeg zich af of ze hier even chaotisch hadden gebouwd als hun plannetje was ontworpen. Daar leek het in ieder geval op. Gelukkig had hij een goed richtingsgevoel en zou hij na één rondleiding al redelijk goed op weg zijn om alles alleen te kunnen vinden. Niet dat hij geen tweede rondleiding van Nikita zou weigeren, haar glimlach alleen was al geweldig gezelschap. Dat het plannetje rommel was bevestigde ze, oef, het lag dus niet enkel aan hem. ‘Dus ik ben niet de enige, een opluchting.’ Grinnikte hij.

Hal nam zijn leren tas van de grond en trok hem over zijn schouder terwijl hij de kant uit keek waar hij, volgens Nikita, zijn kamer zou vinden. Bij haar woorden keek hij haar aan en trok zijn oogjes kort tot spleetjes. ‘Dat aanbod neem ik heel serieus.’ Knikte hij serieus. ‘Maar het is hier goed? Zit je hier zelf al lang?’ Vroeg hij beleefd nieuwsgierig terwijl zijn ogen over de andere leerlingen liet gaan die langs kwamen. Een meisje met twee verschillende kleuren in haar haar en eentje met kousen opgetrokken tot boven haar knieën en een mini rokje. Hal fronste zijn wenkbrauwen en keek dan terug naar Nikita, wat een veel beter zicht was. ‘Tonnen aan vragen.’ Beantwoorde hij haar vraag. Het enige wat zijn ouders hem hadden gegeven was een brochure, zijn inschrijfplan en dat stomme plannetje van de gebouwen hier. Dat zei genoeg over hoe gehaast ze waren om terug naar Engeland te willen vertrekken. ‘Maar ik wil je tijd niet roven, je hebt vast andere plannen op deze prachtige dag. Ik ben je alvast heel erg dankbaar om me de weg te wijzen.’ Boog hij vriendelijk zijn hoofd. Hal zou zijn oprechte vriendelijkheid en beleefdheid een beetje moeten terug schroeven en zich aanpassen aan dit nieuwe “klimaat” maar het was moeilijk, hij kon het niet laten te geven om andermans zorgen en noden. ‘Maar één vraag, is het eten hier goed?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Er kwam een trage glimlach op zijn lippen terwijl hij haar afwachtend aankeek …

Student

Nikita Allen schreef:

n i k i t a

"I'm a beast, I'm an animal, I'm that Monster in the mirror "

‘Dus ik ben niet de enige, een opluchting.’ Grinnikte hij. Ze schudde snel haar hoofd. Dat papiertje kon beter de prullenbak in, je werd er echt niet wegwijs mee. Ze keek toe hoe hij zijn grote leren tas van de grond haalde en over zijn schouders gooide. Ze liet nog even een vluchtige blik over zijn lichaam glijden en keek hem snel weer aan toen ze door had dat hij iets tegen haar zei. ‘Dat aanbod neem ik heel serieus.’ Nikita grinnikte even en probeerde haar roze wordende wangen te verbergen. Hij knikte er nog even erg serieus achterna zodat ze wist dat hij het echt meende. Ach, met zo’n jongen wilde ze zich best vermaken. Daar had ze helemaal geen problemen mee. ‘Maar het is hier goed? Zit je hier zelf al lang?’ vroeg hij nieuwsgierig. ’Oh, het is prima hier! Lekker eten en leuke mensen.. als je ze weet te vinden’ zei ze lachend terwijl ze zag dat hij naar de aparte meisjes keek die langs kwamen. Tja, er liepen hier een hoop zweverige types rond die echt hier waren voor het artistieke gedeelte. ’Zelf ben ik hier ook nog niet overdreven lang, maandje of 2 ofzo denk ik. zei ze knikkend. Tonnen met vragen dus, kom maar op dacht ze even. ’Och, tijd zat en jij mag die wel roven hoor!’ zei ze met een knipoog. Ze gooide met haar hand even haar haar over haar schouder wat irritant begon te zitten. ’Het eten is prima voor zover het kan in een schoolkantine, maar hier in de stad zijn ook nog een hoop leuke restaurantjes waar je heerlijk kan eten al zeg ik het zelf.’ Ze moest toegeven dat het eten in de kantine beter was dan haar vorige school. Toch ging ze liever toch echt in de stad eten.

Student

Terwijl de twee vreemd geklede meisje langs liepen vroeg Hal zich af of iedereen hier zo was, en of Nikita misschien wel de enige “normale” knappe dame was die hier rond wandelde. Zijn definitie over normaal was bij zijn aankomst in Amerika wel helemaal anders gedefinieerd. Misschien vonden mensen hem, met zijn doorweekse keurige kleding en achter uitgekamde haar, wel helemaal niet normaal. Niet dat hij veel gaf om wat de anderen dachten, als ze hem niet apprecieerde met hoe hij voor de dag kwam dan hadden ze pech. Nikita zag hem op zijn minst keurig, met haar dat wat alle kanten op lag, en kleren die hij droeg op vrije momenten. Hij was er vanmorgen in geschoten en snel hierheen gekomen voor hij iets zou missen. Slechter kon je Hal niet treffen. Nikita begon te praten en Hal richtte al zijn aandacht ogenblikkelijk weer op haar. Het was een opluchting om te horen, dat het hier oké was, dat alles goed mee viel.

‘Ik heb er althans één gevonden.’ Wees hij haar aan bij haar opmerking over de leuke mensen. Hal had mensenkennis, redelijk wat, en voor hem voelde ze meteen goed aan. Niet alleen met zo’n lichaam maar ook geestelijk. Ze was vriendelijk, open en ze had een stralende glimlach die Hal nog vaker wilde zien. Dat hij haar tijd mocht roven deed hem grijnzen. Hij volgde haar hand die haar haren over haar schouder wierp voor hij erop in ging. ‘Hoor ik graag.’ Glimlachte hij. ‘Ik wil je niet van plannen weg houden. Al moet ik één van die,’ hij zweeg en wees iemand aan met knalblauw haar. ‘Die beeldige jonge dames aanspreken.’ Forceerde hij eruit. Hij keek naar Nikita en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Er is beeldiger.’ Knipoogde hij daarmee duidelijk makend dat blauwharige jonge dames geen type voor hem waren. Ze legde uit dat er naast de kantine ook een stadje vlakbij was om te eten, iets wat Hal meteen aan sprak. Al kookte hij liever zelf, hij deed het ontzettend graag, het idee dat hij in stad uit eten kon was aanlokkender dan kantinevoer. ‘Dat is een meevaller. Is het hier ver vanaf?’ Vroeg hij met een blik rondom hem. Ondertussen waren ze aangekomen bij het jongensverblijf en Hal bleef staan voor de ingang. ‘Vanbinnen is het vast niet ingewikkelder dan langs buiten.’ Wees hij naar het gebouw. ‘Ik ga dit snel binnen zetten en kom gelijk terug. Normaal zou ik je uitnodigen gewoon mee te wandelen maar zoals iedere school mag jij hier waarschijnlijk geen voet binnen zetten.’ Knipoogde hij, misschien zelf een beetje uitdagend. Hal hield zich keurig aan de regels maar dit was een regel die hij niet altijd begreep, zolang er geen al te zware incidenten gebeurden mochten iedereen toch gaan en staan waar hij wou …

» Stairs, i hate u [OPEN]
» Night Owl { OPEN
» h u r r i c a n e [art shop - open]
» {open} Lost in this maze
» {+OPEN} A Perfect Match