Broken eggs [&NIKITA]

Nikita
When people say that the world isn't about money, they talk about the past.

'Pfoe wat een dag..' mompelde ze in zichzelf. Vandaag was de dag dat ze aan was gekomen op haar nieuwe school. Ze had er flink moeite mee om haar oude vrienden en school te verlaten want tja, ze woonde haar hele leven tenslotte al daar. Chagerijnig duwde ze haar telefoon terug in haar broekzak en liet zich met een zucht onderuit zakken in de stoel van de bus waar ze in zat. Ze had vanaf school de eerste beste bus naar de stad gepakt om snel wat dingetjes te halen die ze persee moest hebben. Haar koffers hadden vertraging gehad, wat precies de rede was wist ze niet meer want toen ze het te horen kreeg kon ze alleen focussen op het inhouden van de berg scheldwoorden die ze door de telefoon heen wilde schreeuwen naar de vrouw aan de andere kant. Gelukkig heeft ze zich in weten te houden want die vrouw kan er echter ook niet veel aan doen en ze doet erg haar best om haar spullen zo snel mogelijk hier te krijgen. De bus werd steeds voller en voller en er kwam een wat ouder vrouwtje aan die wat moeilijk liep. Alle stoelen waren bezet en eigelijk had Nikki wel verwacht dat er iemand voor de vrouw op zou staan, niet dus. Ze zwaaide vriendelijk naar het vrouwtje en stond van haar plek op 'U kunt hier wel zitten mevrouw!' zei ze vriendelijk terwijl ze een glimlach op haar gezicht toverde. Het vrouwtje keek haar dankbaar aan en nam plaats op de stoel. Zo erg was het niet om even te staan, ze was er toch bijna. Een paar minuten verder verscheen de halte op het digitale bord die ze moest hebben dus drukte ze snel op het stopknopje. Niet veel later stopte de bus ook en denderde de halve bus naar buiten toe. Zelf wachte ze en ging als een van de laatste de bus uit. Ze viste haar telefoon meteen uit haar broekzak en opende whatsapp om te reageren in de groepsapp waar ze in zat met haar oude vriendengroep. Plots werd er hard tegen haar schouder aangelopen waarna ze een hoop gekletter hoorde. Vlug keek ze om en zag dat er een bootschappen tas verspreid lag over de weg. 'Het spijt me!' Hoorde ze een jonge man verontschuldigend zeggen. Verkeerd zag hij er niet uit. Nikki schatte hem ongeveer op de 27, zo zag hij er wel uit. 'Oh, geen probleem! Je moest zeker de bus halen.. zei ze doelend op de bus die al bijna de straat uit was. That sucks voor hem.'Geheel mijn schuld. Heb je je pijn gedaan?' Vroeg hij bezorgd terwijl zijn bruine kijkers smachtend wachtte op antwoord. 'Nee hoor, maak je geen zorgen.' zei ze terwijl er een glimlach op haar gezicht verscheen. Ze stopte haar telefoon in haar broekzak en hurkte door haar knieën. Ze pakte wat boodschappen op die uit de tas waren gerold waarna ze met haar blauwe kijkers opkeek wachtend tot hij de boodschappen tas open deed zodat ze het er terug in kan leggen. 'Zo, anders is dadelijk de helft onder de voeten gelopen, ook zo zonde!' Giechelde ze terwijl ze het spul in de tas stopte.

ps: Sorry als er spelfouten instaan, op me mobiel gemaakt

Nikita
When people say that the world isn't about money, they talk about the past.

De menigte mensen die net uit de bus kwamen ebde langzaam weg en verspreidde zich in allerlei straatjes en winkels. Nikki liet haar blik even afdwalen naar wat leuke tentjes die zich aan de kant van de weg bevonden. Die had ze nog niet opgemerkt, logisch als ze met haar snuit telkens in haar telefoon te vinden was. De jonge man was erg vriendelijk tegen haar dus een rede om moeilijk te doen had ze totaal niet. Ze was er echter ook pas net en om nu al vijanden te maken.. hmmf dat kon ze beter tot later mee wachten 'Eigenlijk wel, maar goed. Het is geen ramp die te missen,' reageerde hij met een brits accent. Ze grinnikte even toen ze merkte dat hij het probeerde te onderdrukken wat toch niet zo’n succes was. Nikki had het accent wel vaker gehoord, haar oude werkgever had dat kakkerige toontje ook en ook enkele fotograven waar ze mee had gewerkt hadden het Britse accent. ‘Er zal zo vast wel weer een andere komen neem ik aan.’ Knikte ze als antwoord. Ze trok vluchtig haar kleren een keer recht die wat gekreukt zaten door de botsing. Verder had ze nergens last van. Ze zag dat de jonge man echter de bezorgde blik even bleef houden waarop ze glimlachte en haar bruine lokken over haar schouder heen zwierde. ‘Gelukkig.’ Glimlachte de man toen terug. Het duurde niet lang of ze waren samen de overgebleven boodschappen van de vloer aan het plukken. In haar ooghoeken zag ze hoe hij een eierdoos oppakte. Nou die eieren kon hij wel vergeten. Ze probeerde haar lach te bedwingen maar dat lukte niet voor lang. Ze grinnikte wat terwijl ze bekeek hoe hij het doosje weerneer zette. Ze had ondertussen al wat spulletjes bij elkaar en ze zag hoe de plastictas geopend werd. Voorzichtig legde ze de spullen in de tas totdat alles netjes opgeruimd was, dan kon er iemand anders ook z’n been niet meer over breken. ‘Held van de dag.’ Hoorde ze door haar oren klinken. Meteen moest ze lachen en maakte een of andere rare buiging waardoor ze nog harder moest lachen. Eigenlijk had hij haar dag toch wel weer een beetje goed gemaakt ondanks alles wat tegen zat op het vliegveld met haar koffers. ‘Hoe kan ik je bedanken?’ Vroeg hij vriendelijk. Nikki moest even na denken. ’Nou je kan me misschien wel vertellen waar de drogist is hier in de stad! Oh, en ik weet niet hoelang het duurt tot de volgende bus maar ik was van plan om in een van deze leuke cafeetjes een drankje te doen, misschien wil je me vergezellen.’ Vroeg ze met een bigsmile. Een beetje gezelschap kan toch nooit kwaad!

Nikita
When people say that the world isn't about money, they talk about the past.

Ze keek toe hoe hij met zijn tong zijn lippen nat maakte. Damn dat moest hij niet vaker gaan doen of Nikki kon haar handjes niet meer thuis houden. 'Anders heb ik een mooi probleem,' Grinnikte hij. ‘Ach, geen zorgen. Ik kan je altijd nog thuis afzetten als je durft.’ Knipoogde ze. Ze gooide met haar hand de loshangende haren terug over haar schouder. Ze was stiekem wel benieuwd geworden naar de man. Hij zag er zo open maar toch mysterieus uit wat haar nieuwsgierigheid wel trok. Hij hing de plastic tas met gemak over zijn schouders alsof het niks woog, als Nikki dat zou doen ging ze waarschijnlijk door haar rug heen. ‘Ja leuk.’ Ging hij in op haar idee. Ze had niet verwacht dat hij iets mee zou gaan drinken maar leuk vond ze het zeker. Zo leerde ze misschien nog wat mensen kennen en bleef ze niet voor eeuwig eenzaam op deze helschool. ‘Op mijn kosten, of course,’ vervolgde hij snel met een scheve glimlach op zijn gezicht. ‘Klinkt als een deal!’ kwam er iets te overenthousiast uit wat haar zelf weer liet lachen. Man wat kon ze af en toe erg zijn. 'En de drogist is niet zo ver weg. Hier zo rechtdoor, totdat je op een pleintje terecht komt.' Even moest hij de route verder bedenken en draaide ook een kwartslag. Al snel volgde de rest van de route beschrijving; 'Dan linksaf, doorlopen totdat je rechtsaf kan en dan aan je rechterzijde, naast de natuurwinkel.' Hij keek haar even kort aan  'Anders zal ik zo wel met je meelopen, mocht je het niet snappen.' Ze knikte een keer vriendelijk. ‘Bedankt ik zal het vast wel vinden, ben goed gebekt dus anders vraag ik het gewoon nogmaals!’ Er waren zo veel winkels hier dus als ze gewoon de goede kant op liep zou het niet zo moeilijk zijn. Het duurde niet lang voordat hij zich voorstelde, wat opzich ook best handig was. Dalton was zijn naam. Klonk niet verkeerd. Kort erna vroeg hij aan Nikki wat haar naam was en eventjes leek het alsof hij zijn hand uit wilde steken wat natuurlijk niet ging met die loodzware tas. ‘Ik ben Nikita, maar iedereen noemt me Nikki! Aangenaam Dalton.’ Ze toverde meteen een glimlach op haar snuit. Dalton, een naam die ze niet zo snel ging vergeten als ze dacht aan hoe hij eruit ziet. 'Wil je trouwens liever eerst naar de drogist?' vroeg hij. Kort dacht ze even na. Ze zou het niet erg vinden maar anders haalde hij zijn bus misschien weer niet. ‘Ooh nee joh, dan verdoe ik je tijd en misschien haal je je volgende bus dan weer niet. Dat wil ik niet op me geweten hebben.’

Nikita
When people say that the world isn't about money, they talk about the past.

. ’Als ik durf? Zo slecht zal je vast niet rijden.’ Dit was voor het eerst dat ze een man positief over de rijkusten van een vrouw hoorde praten. Normaal was het altijd van die stoere praat van dat vrouwen niet konden rijden enz enz, maar dit verbaasde haar wel. Ze grinnikte even en knikte nee. ’Nee hoor, nog nooit schade gehad dus het zal wel goedkomen!’ Ze had de auto van haar vader gekregen op haar verjaardag. Haar ouders waren toen zelf niet thuis zoals gewoonlijk, dus hadden ze via de telefoon geregeld dat deze ineens voor haar deur stond. Niet dat ze het een probleem vond, veel met haar ouders had ze toch niet. Ze waren zelden thuis en altijd druk met hun werk. Ze hadden beide een goede baan met een top salaris dus Nikki kreeg ook alles wat haar hartje maar begeerde. Dat heeft er ook voor gezorgd dat ze 2 jaar terug een hells karakter had gekregen. Al haar vrienden die ze toen had gebruikte haar voor het geld. Nu ze hier nieuw was zag ze het als een nieuwe start. Dalton stemde in met haar deal waardoor ze glimlachte. ’Ja da’s ook een optie.’ Ze knikte enkel een keer. Het was inderdaad een optie, maar ze zal het niet nodig hebben. Ze had zichzelf voor gesteld. Handig nu ze ook zijn naam kende natuurlijk. ’Insgelijks, Nikita.’ Zo dat standaard gedoe was ze nu ook wel voorbij. Ze kon moeilijk op pad gaan met iemand waarvan ze de naam niet eens wist. Hij kwam over alsof hij alle tijd van de wereld had. Als een koele man. ’Maak je geen zorgen. Rennen is gezond,’ reageerde hij. ’Maar als je liever eerst wat wilt drinken is dat ook prima.’ Ze knikte instemmend. Ze was wel toe aan een verfrissend drankje. Het was warm weer en dan moest je genoeg drinken. ’Doen we dat!’ zei ze instemmend. ’Had je al een bepaalde tent in gedachten?’ Ze dacht even kort na en keek wat rond. Er zaten hier genoeg tentjes waar je lekker even kon zitten. Bekent was ze hier nog niet dus om echt te zeggen dat ze zo 1 2 3 iets wist, nee. ’Uuhm, ben net nieuw hier dus nog niet zo bekend. Misschien als jij een leuk tentje weet? Stelde ze voor.

Nikita
When people say that the world isn't about money, they talk about the past.

Zo was de dag toch een stukje anders dan verwacht. Ze was van plan om even vlug wat te gaan halen, maar zo duurde het toch iets langer. Niet dat ze het erg vond, helemaal niet eigenlijk. Ze vond het gezellig dat ze Dalton ontmoet had. Hij leek een aardige kerel, dat had hij tot nu toe wel bewezen. ’Als het straks toch tegenvalt, dan heb ik niks gezegd,’ Grijnsde hij. Vlug schudde ze nee. Het kon altijd wel is zijn dat een tentje tegen viel ook al was je er al ooit geweest. Dat nam ze hem dan ook zeker niet kwalijk. Op een rustig tempo liep Dalton aan naar het tentje waarna Nikki hem op de voet volgde. Toen ze hem vertelde dat ze op Pacific High zat zag ze in zijn ogen wel een teken van herkenning. Ze kon niet plaatsen of het nou was omdat hij misschien ook op de school had gezeten vroeger, of dat hij er misschien in de buurt woonde. .’Die school is me bekend ja. Schijnt nogal artistiek te zijn.’ Ze knikte als antwoord. De school was inderdaad erg artistiek en de meeste leerlingen gingen er dan ook heen omdat ze dat goed konden. Nikki, tja dat was weer een geval apart. Artistiek was ze zeker niet, ze kon een beetje dansen maar nou niet echt om wauw te zeggen. ’Ben je een artistiek persoon?’ Ze schoot meteen in de lach. Die vraag verwachtte ze al. ’Nee totaal niet zelfs, ik kan de vogeltjesdans en de macarena en dan houd het echt op. Lachend schudde ze haar hoofd. Best triest eigenlijk als je het zo bekeek. Dalton hield de deur van het cafe voor haar open en snel huppelde ze naar binnen. Ze liet haar ogen even rond glijden. Het zag er gezellig en knus uit, zeker leuk om even te zitten. ’Zullen we hier gaan zitten?’ Vroeg ze terwijl ze naar een tafeltje bij het raam wees.