Make it pop like pink champagne, in the purple rain

Of ze zin had in een nieuwe school? Well, daar viel ze nog wel over te praten, uren lang, als het zou moeten. Maar uiteindelijk was er vrij weinig om nú nog over te gaan klagen; ze had niet eens één iemand ontmoet en als ze dat wel had gedaan dan, wel ja, iedereen zou anders zijn? Vooroordelen deed ze niet aan, sommige chocolaatjes zagen er ook niet uit, maar waren wel ontiegelijk lekker? Niet dat je mensen kon eten, maar het ging even om het principe. Ze zou het allemaal wel zien. Andere keren had ze zich meer dan gered, dus waarom zou het deze keer anders zijn?

Een zucht gleed tussen Lux’ lippen door terwijl ze wat friemelde met de sleutel in haar handpalm. De blondine had wat informatie gekregen, plus een uitleg waar de kamer zich zou moeten bevinden, maar zoals ze al had verwacht leek er nergens een eind aan te komen en zou ze wellicht steeds hetzelfde rondje hebben gelopen. Als het allemaal zo ging, wat had ze dan aan de informatie dat er vanavond een strandfeest zou zijn? Niet dat ze er om stond te popelen, maar ergens was het beter, sinds je dan mensen leerde ontmoeten en zo. Sociaal zijn. Leuk.
Geïrriteerd haalde ze een hand door haar blonde lokken heen en trok een bedenkend hoofd terwijl ze de plattegrond zo goed mogelijk bestudeerde, wellicht voor de honderdste keer. Haar vinger wees op het punt waar ze zich – als het goed was – op dit moment bevond, het kruis waar ze moest zijn was echter al gezet. Met de zilveren koffer achter zich aan vervolgde ze weer haar weg, in de hoop eindelijk eens bij de kamer uit te komen waar ze hoorde. Het leek allemaal wel zo gemakkelijk, maar echt, dat was het niet.
Haar lichte ogen controleerde dan ook ieder kamernummer wat ze tegen kwam, maar geen een was het nummer wat ze nodig had. Daarbij, het leek wel of ze ieder nummer al een paar keer had gezien en dus in feite steeds hetzelfde rondje maakte. Ja echt. Misschien moest ze het maar opgeven?

Nog één keer werd haar blik op de verfrommelde plattegrond gericht en na lang wikken en wegen kwam ze tot de conclusie dat ze het ding de hele tijd in een andere houding had bekeken. Conclusie: ze had van begin af aan een gehele andere route moeten nemen. Vandáár dat ze er nog niet was. Handig. Fijn. Werd ze echt vrolijk van. Haar dag kon niet meer stuk.
Haar mondhoeken krulden automatisch omhoog toen het nummer wat was aangestreept overeenkwam met het nummer wat ze in levende lijven voor zich zag. De sleutel, die inmiddels zwaar klam was door haar handpalm, stopte ze in het sleutelgat en met een simpele draai ging de deur open.
De koffer trok ze achter zich aan de kamer in, waarna ze de deur met een ruk achter zich sloot. Lux draaide zich om en –
Oh fuck. Verkeerde moment? Awkward. Erg awkward. Oh God.
Zichzelf geen goede houding weten te geven bleef ze dicht bij haar koffer staan, een onschuldige blik die ze wierp richting het meisje wat enkel en alleen in haar ondergoed stond. ”Eh, hi?” Misschien kwam ze wel met de deur in huis vallen, maar goed.
“Ik denk dat jij dan mijn kamergenoot moet zijn?” Of was het niet de juiste bedoeling om juist nu een gesprek te beginnen. Vast niet, maar Lux had wel meer schijt aan de regels. “Lux.” Stelde ze zichzelf dan ook maar voor. “Of eigenlijk Luxord, maar hey, dat is zo lang.” Soms vergat ze dan ook wel eens dan Lux niet eens haar volledige naam was maar een afkorting ervan. Tja, kreeg je als mensen je nooit bij je volledige naam noemde, wat ook mede kwam doordat ze dat gewoon liever wilde.
Ze hoopte maar niet dat ze nu als een of andere gek overkwam. Maar uiteindelijk had ze genoeg meiden in hun ondergoed gezien, dus wat was het probleem? Op het begin was het alleen wat schrikken, gezien ze toch wel iets anders als ontvangst had verwacht. Alhoewel, alternatieve ontmoetingen, waren die tegenwoordig niet in?