I never thought I'd WISH for a dude.

Hij was vroeg, maar zo vroeg nou ook weer niet. Toen Allan zijn bord had volgeladen en zich omdraaide naar de kantine achter hem, kon hij niemand vinden. Geen Nyx, geen Jae of Sasha, zelfs Kate, Shay en Prue waren nergens te bekennen. Sean zat een eindje verder op met zijn vrienden, maar hij besloot dat hij haar maar niet bij wilde zitten. Terwijl hij door de kantine slofte gleed zijn blik de zaal door. Ah daar was John, maar hij leek in een nogal serieus gesprek verwikkeld met de jongen naast hem.
Een jongen trok zijn oog. Hij zat in zijn uppie aan een tafel, het zag er nogal sneu uit. Allan klapte zijn dienblad op de tafel en schoof luidruchtig aan naast de jongen. "Hallo," Begroette hij hem.

Rustig keek hij op toen een dienblad op de tafel klapte en er een stoel naar hem schoof. Een glimlach kon hij niet onderdrukken, hij was oprecht blij dat iemand vrijwillig bij hem was komen zitten. En, een jongen ook nog. "Hoi!" Kwam eruit, misschien net iets te vrolijk. Het was gewoon even fijn om iemand... Die hetzelfde? Was als jij te spreken. En hij zag er nog best vriendelijk uit ook nog.

"Hoi!" Klonk er behoorlijk enthousiast naast hem. Hij glimlachte en nam een hap van zijn gekookt ei.
Toen hij het op had keek hij even ongemakkelijk naast zich. "Dusseh.. Ben je nieuw hier?"

~Omg ik voel de awkwardness

Zijn lippen gingen in een soort 'duckface' opzij. Waarom moest iedereen deze vraag stellen? "Hmmm, ik kan er nog niet zoveel over zeggen- maar tot nu toe, niet bepaald." Hij haalde zijn schouders op en nam nogmaals een hap van zijn sandwich, daarna zijn ogen weer op de jongen richtend.

Hij deed een vage duckface, leek niet zo blij me de vraag. "Hmmm, ik kan er nog niet zoveel over zeggen- maar tot nu toe, niet bepaald."
Allan knikte een beetje beschaamd, at zwijgend zijn maaltijd op. Waarschijnlijk zaten ze in hetzelfde schuitje, allebei geen vrienden waar ze bij konden gaan zitten. Hij merkte dat de ander hem aan keek. Wat wilde hij? Een beetje ongemakkelijk flitste zijn blik naar de jongen. Normaal voelde hij zich op zijn gemak bij iedereen, maar hij kon gewoon niet raden wat er in zijn hoofd omging. Dat was een nogal beangstigende gedachten. Want wie weet vond hij hem wel heel irritant, en zat hij hier een beetje zijn lunch te verdoen met een gastje dat liever alleen zat.

~Aww poor Stiles

Toen de jongen zich niet op zijn gemak leek te voelen schoten zijn ogen weg, waarom zei hij niks meer? Had hij iets verkeerds gezegd? "Maar hey, de meisjes zijn een pluspunt?" Probeerde hij, maar schudde toen zijn hoofd. "Oke, right, ze zijn knap. Meer dan naar ze kijken van een afstand lukt me dan ook niet." Na dit lachte hij wat ongemakkelijk, prachtige keus van woorden weer, Stiles.

"Maar hey, de meisjes zijn een pluspunt?" Allan grinnikte en knikte enthousiast. Blijkbaar hadden ze toch iets gemeen. Ze konden de rest van de pauze over meisjes praten, no problem.
"Oke, right, ze zijn knap. Meer dan naar ze kijken van een afstand lukt me dan ook niet.
Oh.. Wat moest hij nu zeggen? Dat hij elke week wel iemand binnenhaalde, of dat hij hem helemaal begreep - wat dus niet het geval was. "Het is niet zo moeilijk," Hij lachte een beetje onhandig. "Ik kan je anders wel helpen of zo.."

"Als je iemand van social awkwardness af kan helpen... De jongen glimlachte. "I'm your guy!" Allan knikte. Hij vroeg zich af wat de jongen precies bedoelde met social awkwardness, maar hij had wel een vermoeden. Allan vond het hele idee van niet met mensen om kunnen gaan een beetje apart.