[Dalton Sheckler] Butterflies and other choiches

why don’t we go somewhere only we know

Alexandra voelde zich meteen prettig in de “situatie”, het zijn dan ook al meer over hem dan hij waarschijnlijk zou willen. Pacific High had leerkrachten die je hier holderdebolder uit het lokaal zouden sturen. Ze moest gelijk denken aan de leerkracht in het eerste jaar dat ze hier zat, een oud vrouwtje dat een paar standaardlessen zoals geschiedenis en biologie in één vak nam. Alex was een strever, ze gaf het zelf toe en het was iets aangeboren dat ze mee had gekregen uit haar thuis land. Maar iedere keer weer ze een taak af gaf aan dat oude vrouwtje was er commentaar, iedere keer weer. Hoe goed iedereen zijn best deed hoe zwaarder de commentaar. Tegen het einde van het jaar wist Alex dat ze het enkel positief bedoelde. Hoe groter de commentaar hoe meer ze je was gaan respecteren als leerling. En uiteindelijk mocht je haar. In een situatie als deze zou Alex zeker commentaar gehad hebben van het oude vrouwtje, niet te zeggen dat ze geen schop onder haar gat zou krijgen. De leerkracht voor haar had zijn duim al opgestoken en maakte er helemaal geen bezwaar van dat een niet dansende leerling in één van de danslokalen zat.

Alex wist niet wat danslokalen haar gaven, het was geen rust, meer een soort van inspiratie. Hier werken ging net altijd iets beter dan aan haar bureau in haar kamer waar ze constant werd afgeleid door wat er zich door het raam, buiten, afspeelde. Hier was de enige afleiding haar eigen spiegelbeeld en dat was niet iets waar ze constant naar zat te staren, integendeel. Alex gebruikte een spiegel enkel s ’morgens of als het echt nodig was. Ze hoorde niet tot het groepje mensen dat iedere spiegel die ze tegen kwamen eens grondig onderzocht.

Hij zei dat ze mocht blijven en aangezien het huiswerk toch maar niet wilde werken besloot ze om te blijven, al was het maar om te doen alsof ze huiswerk maakte. Hoog opgeleide in dans vond ze altijd fascinerend om naar te kijken. Ze klikte de deur dicht en draaide zich naar hem om, haar handen om haar boeken geklemd tegen haar borst. ‘Dankje, hier is er niets anders dan een spiegelbeeld dat me kan verstoren. Ik vind danszalen een zekere rustige energie geven.’ Ging ze vriendelijk in op het feit dat ze mocht blijven. Ze haalde haar hand op om aan te geven dat ze onzin uitkraamde en keek op bij zijn vraag. ‘Vijf jaar. Heb wel elke leerkracht ergens eens tegen gekomen op dit terrein en de vorige dansleraar heeft ontslag moeten nemen door rugblessures dus 1 + 1 is,’ ze zweeg, hij kon het waarschijnlijk zelf wel afmaken. ‘Alex.’ Stelde ze zichzelf voor terwijl ze naar één van de stoelen wandelde en haar tas erop liet zakken …

why don’t we go somewhere only we know

Om de één of andere reden deed het Alex niet veel dat ze hier was. Anderen zouden zich misschien verlegen opstellen tegenover een leerkracht, of zouden zich uit de voeten maken maar voor Alex voelde het niet zo. Als enig kind was ze altijd opgegroeid tussen volwassen, zeker met het werk dat haar vader deed en met de eisen die van Alex werd gesteld. Dus ze stelde volwassenen altijd gelijk aan zichzelf. Dat betekende immers niet dat ze ze niet ging respecteren, ze waren nog steeds haar leerkrachten en ze moest hen gehoorzamen. Toch zag ze het allemaal op een andere manier, een ingewikkeldere manier, net als ze zoveel anders zag in haar leven.

Vijf jaar al, daar zei hij het zelf, ze zat hier al vijf jaar. Ze had niet echt een idee waar ze heen moest. Naar huis, naar Rusland ging niet, en muziek was het enige waar ze van wist goed in te zijn. Dus ja, ze zat hier al vijf jaar onophoudelijk, in de vakanties, in de weekenden, op feestdagen … gewoon omdat er nergens anders iets meer waard was heen te gaan. Misschien moest ze eens uit haar vierkantje stappen en verder kijken dan alleen maar muziek, misschien moest ze eens iets anders doen, andere interesses zoeken. Maar tot het jaar ten einde was zou ze hier blijven, proberen om het langer te laten lijken dan het was. Ze glimlachte kort toen hij het over de vijf jaar had, meer deed ze niet. ‘Blessures heb je niet in de hand.’ Merkte ze op. Hij stelde zich voor als Dalton en Alex opende gelijk haar mond. ‘Ik zou je meneer...,’ ze zweeg en keek hem vragend aan. ‘Bij je achternaam moeten noemen, je bent een leerkracht.’ Ze wilde niet eigenwijs over komen maar ze wist dat ze een slechte gewoonte had meteen alles goed te kunnen. Als ze hem bij zijn voornaam zou noemen dan zou ze dat altijd doen en dan zouden er andere studenten vreemd beginnen kijken en ze vermeed liever overbodige aandacht.

En toen stelde hij de vraag die iedere dansleraar stelde en het was de meest logische vraag ook. Alex zakte neer op één van de stoelen en trok haar voet perfect recht in de typische houding waar balletdansers mee voort bewogen, op Pointes. ‘Drie jaar ballet en vanwaar ik kom is dat behoorlijk serieus.’ Glimlachte Alex bij de gedachten. Haar accent verraadde dat altijd, Rusland stond gekend om zijn strenge ballettechnieken. Ze had het altijd graag gedaan, veel lijden, veel pijn maar ze had het graag gedaan. ‘Dat was voor ik naar hier kwam. Toen besloot ik me op muziek te richten, speel twee instrumenten. Achteraf gezien is het wel jammer dat ik niet gewoon één instrument liet vallen en verder ging in ballet.’ Ze haalde haar schouders op en keek hem terug aan. Toen hij het over haar huiswerk had schudde ze meteen haar hoofd. ‘Het kan wachten, tijd zat. Ik moet van de gelegenheid gebruik maken om bij te leren.’ Ze wees de danszaal in, keek naar zijn spiegelbeeld en dan terug naar hem. ‘Jij danst waarschijnlijk langer dan drie jaar?’ Raadde ze …

why don’t we go somewhere only we know

Er klaarde een glimlach op Alex’ gezicht toen hij duidelijk maakte dat hij niet graag bij zijn achternaam werd genoemd. Dat vond ze nou zo leuk, mensen die anders wilde zijn. In zijn geval was dit simpel gebaar een teken dat hij zich niet door de omgeving liet onderdrukken en niet alle regels volgde tot op de laatste noot. Dat was iets waar Alex bij zichzelf nog heel wat werk aan had, maar het zat er dan ook zo diep ingehamerd dat het moeilijk was uit die gewoonte heen te breken. Deze school had haar een beetje minder stijf gemaakt maar er was nog een lange weg te gaan. Amerika had zoveel verschillende gewoonte en tradities dat Alex ze maar moeilijk bij kon houden. Hij zocht achter het juiste woord … ouderwets. Een achternaam was ouderwets, Alex had een hekel aan zowel haar naam als achternaam. ‘Het is verfrissend.’ Stemde ze in op zijn woorden. Dalton, ze moest de naam maar eenmalig zeggen of hij zat er al goed ingehamerd.

‘Rusland.’ Antwoordde ze meteen zijn vraag. Nee, ze was er niet trots op, Rusland had een beruchte reputatie op alle mogelijke vlakken. Maar ergens diep vanbinnen was ze dat misschien een klein beetje, er is niemand beter geschoold in discipline dat een Rus. Feit. ‘Aangezien je het niet meteen hoort aan mijn accent stemt me gelukkig, ik begin me in te burgeren.’ Grapte Alex. Daar zei hij het … poeh ballet … zo dacht ze er ook over. Toch heeft ze er de drie volle jaren aan gestudeerd en dat was meer pijnlijk dan plezierig. Zijn statement was ook meteen waar, het ging er hard aan toe. ‘Het is niet gemakkelijk.’ Gaf Alex toe. Ze staarde naar haar voeten en haalde de beelden naar boven van gebroken tenen en blauwe plekken. ‘We zijn geschoold in discipline, dat is bij ons in Rusland automatisme dus je gaat gewoon door alle pijn en harde woorden door.’ Ze haalde haar schouders op en keek terug op naar Dalton. ‘Maar ik heb het altijd graag gedaan, het is een leuke dans.’ Bevestigde ze haar lichte liefde voor ballet.

Ze lachte toen hij vroeg of ze wilde dansen. Meer om de opmerking die hij erachter aan gaf, dat hij geen ballet kon. Ze schudde zachtjes haar hoofd en keek hem grijnzend aan. ‘Kijken en bijleren.’ Maakte ze zichzelf duidelijker. Ze had er 1, de kleren niet voor aan en 2, het zat ver weg. ‘Ik ben behoorlijk roestig in dans.’ Gaf ze toe. Er zou bij haar eerst weer een half uur opwarmen bij komen kijken om al haar spieren en pezen naar behoren te strekken. Toen vertelde hij hoe het bij hem zat, het dansen en ze luisterde aandachtig. Ze knikte langzaam en knikte. ‘Ik veronderstel dan meer niet balletachtige dingen, hiphop ofzo.’ Viste ze naar zijn stijl. Naast ballet kende ze enkel goed klassiek en Jazz maar verder wist ze niet veel. Hiphop hoorde ze vaak vallen in de gangen maar ze had amper een idee wat het inhield …

why don’t we go somewhere only we know

Rusland … ze had het gezegd en ze zag zijn gezicht een beetje betrekken. Zo’n gezicht trok iedereen als het over Rusland ging. Economisch één van de wereldleiders maar er was zoveel mis op de achtergrond en er is nog zoveel dat fout kan gaan. In iedere sector van de maatschappij was er iets fout; kinderen die gedragsstoornissen kregen omdat ze het bed nooit verlieten; honden die werden gefokt in erbarmelijke toestanden en dichtgepakt verscheept werden naar andere landen; drugs die het land in en uit ging zonder controle; meisjes van amper vijftien die rond palen dansten en met mannen van in de zestig flirtten. Alex kon zich niet veel meer herinneren van haar twaalf tot dertien jaar maar ze wist dat ze ver weg was, in dezelfde verscheurende toestanden zoals veel jonge meisjes daar. Terwijl ze daaraan dacht, iets wat ze liever vermeden had, staarde ze naar de houten vloer van de danszaal. Probeerde iedere gedachten aan haar thuisland terug te duwen in het kamertje achterin haar hoofd.

Zijn woorden rukte haar terug naar de bewoonde wereld. Ze keek hem aan en glimlachte snel om wat hij had gezegd. Ja, ze wou graag haar accent kwijt maar ergens ook niet. Haar hele Rusland verband was voor haar één gigantische knoop die ze maar moeizaam los kreeg. Zijn komische opmerking over de watjes deed haar grinniken, ze legde haar handen voor haar gezicht en smoorde zo haar lach voor ze hem weer met een normale vriendelijkheid aan keek. ‘Alles in Rusland is heftig.’ Ze schudde haar hoofd en keek hem nieuwsgierig aan. ‘Wat zorgde er bij jou voor dat je naar Amerika kwam?’ Vroeg ze beleefd. Ze wist niet in hoever ze zo’n vragen kon stellen maar het was te laat, ze had het gevraagd. Zijn vraag maakte haar weer stil terwijl ze dacht aan haar eerste weken hier in Amerika. ‘Het was heftig.’ Stemde ze langzaam in. Dat was zacht uitgedrukt, ze had het in haar leven nog nooit zo moeilijk gehad. ‘Het was eveneens een verlossing als een benauwdheid.’ Probeerde ze uit te leggen. Ze ging rechter zitten en sloeg haar ene been over haar andere. ‘Thuis heb je een repertoire, een structuur, het strenge deel was een last die van me af viel toen ik hier kwam. Het was een opluchting om van alles dat daar was, af te zijn. Maar dan moet je je hier aanpassen en dat in een struggle waar ik nog steeds niets door ben.’ Gaf ze zo eerlijk mogelijk antwoord. ‘Ik kan de vrijheid moeilijk accepteren, vandaar dat ik in die routine blijf.’ Vulde ze er achteraan. Ze kwam nog steeds niet van het schoolterrein, ze had nog steeds geen keuzes gemaakt voor zichzelf. Ze deed gewoon wat ze altijd heeft gedaan, muziek. Iets dat ze thuis er hebben in gestampt en er onmogelijk nog uit gaat.

Toen hij vertelde over zijn manier van dansen knikte ze geïnteresseerd, ze was benieuwd om het te zien. In Rusland was ballet de top, hier in Amerika had ze zoveel verschillende stijlen gezien dat ze er onmogelijk een naam aan kon geven. Laat staan ze uit elkaar houden want voor haar leken ze allemaal zo sterk op elkaar. Toen hij aangaf dat hij geïnspireerd was, fronste ze haar wenkbrauwen. De woorden die volgden deden haar glimlachen. ‘Je weet toch dat als ik dat aanbod aan neem je hier niet binnen komt zonder een strak pakje en Pointes.’ Grapte ze. Ze had haar Pointes meegenomen toen ze naar hier verhuisde, geen idee waarom maar dat marteltuig lag op haar kamer. Ze keek bij die gedachten gelijk naar haar voeten, ze had nog steeds een steunverband nodig en littekens van de verschillende wonden en blessures…
• Zonder bloed zweet en tranen ;-)

why don’t we go somewhere only we know

Zijn moeder was de verantwoordelijk dat hij naar Amerika was gekomen. Je hoorde het veel, druk werk, veel reizen en dan besloot je je gezin te verhuizen naar de andere kant van de wereld. Immers was het bij Dalton voor liefde en dat was zowel waanzinnig als angstaanjagend. Zelf zou Alex nooit een dergelijke stap zetten … dat zegt ze nu tenminste, ze wist niet wat de toekomst zou brengen. Heel je leven achter laten voor liefde. Alex had misschien liever die beslissing gemaakt uit liefde dan de beslissing die ze nu gemaakt had. Ze was haar land uit gevlucht voor concurrentie van haar vaders bedrijf. Ze was de erfgename voor het bedrijf, een bedrijf dat ze helemaal niet wilde. Dat en een helemaal andere problemen maakte het voor haar net iets gemakkelijker om te vertrekken. Maar uit liefde je land achter laten? Een land waar je misschien van hield? En je kinderen mee nemen. Alex keek hem aandachtig aan, ze wilde niet vragen of hij het er lastig mee had gehad want dat waren, eerlijk, niet haar zaken. Haar wenkbrauwen schoten naar omhoog toen hij zei dat ze al vijftien jaar gelukkig getrouwd waren. ‘Wauw.’ Ze wist niet echt wat ze anders moest zeggen. Het was de eerste reactie die bij haar op kwam. ‘Dat is,’ Ze zweeg en zocht achter de juiste worden. ‘Uitzonderlijk, denk ik. Ik denk niet dat het zo gemakkelijk werkt maar het is waanzinnig dat het gelukt is.’ Knikte ze onder de indruk. Twee totaal verschillende nationaliteiten mengen was volgens haar al een hele opgave op zich.

Bij zijn vraag of ze vrienden had gemaakt die haar hielpen haalde ze haar schouders enkel zachtjes op. Ze wilde het niet met zoveel woorden zeggen maar in veel landen werd Rusland en zijn mensen als vuil bekeken. Je zag een Russisch meisje en je dacht meteen dat ze escorte was of dergelijke. ‘Ik ben het gewoon om ergens in mijn eentje te geraken. Het gaat niet altijd zoals ik wil.’ Dat was nog zacht uitgedrukt. ‘Maar ik probeer.’ Ze probeerde de glimlach omhoog te houden zodat hij niet zou merken dat ze het er waarschijnlijk lastiger mee had dan ze liet blijken. ‘Maar de mensen zijn hier aardig, mijn klasgenoten zijn geweldig, zalige lessen dus het lukt wel.’ Glimlachte ze. Alex was niet het type die heel haar leven, al haar problemen bloot gaf. Ja, haar klasgenoten waren vrienden, soort van, maar ze wisten amper wat ze had meegemaakt.

Terwijl Dalton begon te stretchen luisterde Alex naar zijn opmerkingen, ze glimlachte spontaan. Zijn manier van woorden over brengen deed haar altijd glimlachen. ‘Nee, we dragen strakke pakjes om de lijnen van het lichaam beter te kunnen zien, om het nauwkeuriger te doen. Thuis droeg ik ook gewoon altijd een trainingsbroek voor te oefenen.’ Legde ze uit. Ze zweeg even terwijl hij zijn oefening af maakte. ‘Maar ja, de jongens dragen ook strakke kleren. Maar geen tutu’s.’ Greens ze …