Food is love, food is life

Met een maag die brulde als een beer liep Allan richting de kantine. Het was vrij laat voor ontbijt, de eerste lessen waren al begonnen. Hij had echter uitval en wilde daar prima gebruik van maken. Nu het rustig was kon hij gewoon chill eten, al wilde dat wel zeggen dat het lekkerste eten weg was.
Toch zat hij even later aan een lege tafel met een bord beladen met worstjes, een wafel met ei, pancakes en een glas melk. 'Ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag' had zijn vader gezegd als ze taart wilden ontbijten bij iemands verjaardag. En al had hij dolgraag dat stukje taart eerder gehad, hij begreep zijn pa wel.

~ Eerste post voor Prue

Nee. NEE. Prue gooide haar telefoon op bed, hopend op een mirakel dat hem weer aan deed gaan. Maar nee, hij was dood. Gisteravond had ze hem in de wasbak laten vallen, met een kraan die nog aanstond. Toen deed hij het nog even, maar vanochtend zette ze hem aan -ze probeerde het in ieder geval- en hij was overleden. Hier zou ze weer wat van te horen krijgen van haar vader. Natuurlijk had ze een nieuwe nodig, aangezien ze zonder niets was. Maar dat ging weer wat geld kosten en dat wilde haar vader niet. Zeikerd.
En om het allemaal nog erger te maken, had ze zich verslapen en was ze net voor het eerste uur wakker geworden. Zin om nog te haasten had ze niet en bovendien was er behoefte aan ontbijt. Ze zou het volgende uur wel gaan. Of niet. Ze keek wel.

Prue stapte de kantine in. Ze zocht de tafels af, op zoek naar een specifiek persoon. Allan. Ze had hem gefixt, dus nu kon hij haar hebben ook. En ja, daar zat hij. Nadat de blondine ontbijt had gepakt -een boterham en een klein pakje yoghurt-, ging ze tegenover hem aan tafel zitten. 'Hey, Allan,' begroette ze hem.

Hij keek op toen hij een stem hoorde die hem begroette. Hij keek even geïrriteerd op, nogal gesteld op zijn rust*. Toen hij echter zag dat het dat meisje van die winkel was -wat was haar naam ook al weer?- keek hij weer wat vrolijker. Voor zover dat ging. "Hallo, en wat brengt jou hier zo laat?"

*Net als ik. Er zijn hier nu buurkinderen en ze zitten hier al anderhalf uur en ugh ik kan me niet concentreren.
EN NET WAS DE KLEINE WEG MAAR NU IS ZE WEER TERUG.
Yes ze zijn weg

Allan keek geïrriteerd op. Okay, blijkbaar was er iets niet helemaal goed. Maar ja, dat was zijn probleem. Toen hij haar echter herkende veranderde die gezichtsuitdrukking. 'Hallo, en wat brengt jou hier zo laat?' Prue lachte. 'Ontbijt,' antwoordde ze, waarna ze begon aan haar brood. Thuis was het brood vele malen lekkerder. Ach ja, het was school. Hier was het nou eenmaal van slechtere kwaliteit. 'Nee, ik heb mezelf verslapen,' giechelde ze. 'En toen overleed mijn telefoon. Dus ik moet even een nieuwe fixen.' Ze zond Allan een stralende lach.

'Nee, ik heb mezelf verslapen,' Giechelde het meisje. 'En toen overleed mijn telefoon. Dus ik moet even een nieuwe fixen.' Prue keek behoorlijk blij, ook al had ze geen mobiel meer.
Ach ja. Misschien hield ze wel niet van social media, ook al had hij wel iets anders gezien op whatsapp. Ze hadden behoorlijk veel geappt de afgelopen dagen.
Of misschien zag ze dit als een kans om met hem persoonlijk te praten. Ook al twijfelde hij er niet aan dat ze gewoon naar zijn kamer zou lopen, mocht ze daar zin in hebben. Ze was nogal vastberaden.
"Wil je anders even mijne lenen?" Bood hij aan.
"Dan kan je je ouders bellen of zo." Ze zouden wel geld moeten overmaken, nam hij aan. Zo gebeurde dat bij hem tenminste altijd.

'Wil je anders even de mijne lenen?' vroeg Allan. Ah, dit ging de goede kant op. 'Dan kan je je ouders bellen ofzo.' Prue knikte. Dit ging een bijzonder goede kant op. Als hij haar nou ook nog voorstelde aan zijn hotte vrienden, zou het helemaal perfect zijn. Natuurlijk was hij wel degene die haar boyfriend zou zijn. Tenzij hij haar zou dumpen ofzo. Ach ja, er liepen altijd knappere jongens rond. Eerst maar eens kijken waar het met Allan naartoe ging. Misschien zouden ze serieus nog wat krijgen. 'Mag ik dat nu even doen? Dan zijn we daar meteen vanaf,' zei ze.

Het meisje knikte, leek wel blij met zijn aanbod. 'Mag ik dat nu even doen? Dan zijn we daar meteen vanaf,' Allan knikte en schoof zijn mobiel over de tafel. Hij at in stilte zijn ontbijt terwijl Prue haar dingen deed.
Hij hoopte dat ze niet zo'n bemoeizuchtige bitch was die in zijn mobiel ging snuffelen. Er stond niet veel geheims in of zo, maar hij vond het altijd nogal irritant. Gelukkig zag hij Prue niet als zo'n meisje, het zat wel goed.

Allan knikte en schoof zijn telefoon naar haar toe. Prue pakte hem aan en toetste haar vaders nummer in. Na drie keer overgaan, nam hij op. 'Hey pap, met mij. Mijn telefoon is vanochtend overleden en-' Ze werd ruw onderbroken door haar vader. 'Je telefoon is wát? Prue, je hoeveelste telefoon is dit in drie maanden?' Ze zuchtte. 'Vierde, maar daar gaat het nu niet om. Kan je me even wat voorschie-' 'Nee. Je hebt je geld voor de komende paar maanden al opgebruikt.' 'Pap, alsjeblieft.' Nee, Prue.' 'Maar ik heb een telefoon nodig voor school!' 'Je moet goed met je geld om leren gaan. Ik zeg nee en het blijft nee.' 'Ja maar-' 'Geen gemaar!' 'Ja, alsof ik zoveel geld gebruik. Ik bedoel, mam was veel erger.' 'Okay, nu ben je te ver gegaan. Ik zorg dat je van geen enkele bankrekening meer geld kan halen. Dit is je eigen schuld.' Woedend beëindigde de blondine het gesprek. Dit was echt oneerlijk. Waarom kon ze nu niet even wat geld voor een nieuwe telefoon krijgen? Alleen losers hadden geen telefoon. Boos schoof ze de telefoon terug naar Allan. 'Hij gaat me het geld niet geven. Ik weet ook niet waar dat ineens vandaan komt. Volgens mij bedenkt hij gewoon manieren om me het ergst te pesten. Ik bedoel, wat voor vader doet zoiets nou? Hoe moet ik nu verder zonder telefoon? En ik krijg ook geen geld meer voor nieuwe kleren, dus dit is echt een regelrechte hel.'

Het meisje voerde een verwoed gesprek met haar pa, het ging er heftig aan toe bij de familie Duxberry. Toen Prue uiteindelijk had opgehangen leek ze niet al te vrolijk. Hij bleef dan ook stil toen ze begon te ratelen over dat ze geen geld meer kreeg of zo. Het boeide hem niet zo veel.
"Misschien kan je een bijbaantje zoeken," Waarschijnlijk zou ze het een flut idee vinden, maar wat moest hij anders zeggen?
"Als je je vader even lief aankijkt kan hij misschien ook wat opslag regelen, kan je nog steeds hardcore shopsessies houden." Hij speelde wat met zijn mok. Het leek hem zelf geen slecht idee, hij kon dansles geven aan kleintjes, of gewoon bij de KFC werken. Mocht zijn vader ooit besluiten hem geen geld te geven.
Hij vroeg zich af of dat ooit wel zou gebeuren, Allan kon het zich eerlijk gezegd niet goed voorstellen.

Allan zei iets over dat ze een bijbaantje kon zoeken. Vol walging keek Prue hem aan. Hoorde ze dat goed, zei hij nou net een bijbaan? Nee, dat was voor die vieze arme stakkers. In haar hele leven had ze nog nooit een bijbaan gehad. Een keer of twee oppassen, ja. Maar dat telde niet echt als bijbaan. 'Als je je vader even lief aankijkt kan hij misschien ook wat opslag regelen, kan je nog steeds hardcore shopsessies houden,' zei de jongen. De blondine grinnikte. Wat haar shopsessies betreft waren die inderdaad behoorlijk hardcore. Voor normale stakkers. Wel lief dat hij die dingen opperde. En ja, in die laatste optie zat inderdaad wel wat in. Ze kon het wellicht proberen. Later, niet vandaag. Nu was haar vader zo pissig dat het sowieso niet zou mogen.
Prue begon weer aan haar brood, wat redelijk smakeloos was. Ze slikte en vroeg toen welke les Allan hierna had. Zij had zelf... Engels? Ze zou zo wel even kijken op haar rooster.

Het bleef stil. Allan keek op, vroeg zich af of hij iets verkeerd had gezegd. Net op het moment dat hun blikken elkaar kruisten vroeg ze wat voor les hij hierna had. "Biologie dacht ik.." Hij nam sloeg zijn ogen ten hemel. Hij had iets gehoord dat ze vandaag een koeienoog gingen ontleden, daar keek hij niet echt naar uit.
De jongen nam een slok van zijn toch niet zo lekkere appelsap. Hij pakte zijn mobiel en zag dat hij een gemiste oproep had van Kate. Hij zou haar later nog wel terug bellen. Voor nu verdween zijn iphone in zijn broekzak.

'Biologie dacht ik...' zei de jongen, waarna hij zijn ogen ten hemel sloeg. Prue grinnikte. 'Oh nee, vreselijk. Dat is echt een van de stomste vakken ooit,' reageerde ze, met haar ogen rollend. gods wat klinkt dat vies D: Ze keek toe hoe hij zijn telefoon terug in zijn broekzak stopte en zuchtte. Het lesuur was bijna voorbij, nog tien minuten ofzo. Ze moest nog even kijken welke les ze had. Maar aan de andere kant wilde ze niet weg van tafel. Ze wilde bij Allan blijven en nog meer van zijn charmes ontdekken. Hij was echt schattig. En lief. Maar toen realiseerde ze zich dat ze niet nog een keer te laat komen kon veroorloven, dus ze stond op. 'De les roept,' zei ze. 'Ik moet gaan.' Ze liep weg, haar spullen achter latend. Dat ruimde de kantinemensen wel op. Daarvoor waren ze toch immers aangenomen? Nog één keer draaide ze zich om en wierp een kushandje naar Allan.

Het meisje was het met hem eens dat biologie een van de stomste vakken ooit was. Prue zuchtte en zei tegen hem dat ze moest gaan. Hij zwaaide toen ze opstond en hem een kushandje toewierp. Snel werkte hij zijn laatste pancake naar binnen en sloeg zijn glas melk naar achteren. Toen hij zijn dienblad - en die van Prue, ze was vergeten hem op te ruimen - had weg gezet haastte hij zich naar het lokaal waar hij moest zijn. Gelukkig was deze niet heel ver van de kantine af. De jongen liep net voor de bel het klaslokaal binnen.