Le Temps Immobile [+Ravenna]

Met zijn tas scheef op zijn rug hangend slenterde hij door een gang, niet erg oplettend waar hij liep. Zijn rugtas was zwaar. Helaas had hij nog geen kluisje aangewezen gekregen, en nieuw zijn op een school is sowieso nooit echt gemakkelijk.
Daarbij kwam nog het probleem dat hij geen idee had waar heen te gaan in de lunchpauze.

Ineens bleef zijn voet steken achter een drempel, en half struikelend , half vallend belandde de brunette in een grote zaal. Hij had eindelijk de kantine gevonden. Onzeker wat nu te doen strompelde Mitch de zaal in, de omgeving in zich op nemend. Deze plek moest hij onthouden. Aan het einde van de ruimte ontdekte hij een voedselketen die broodjes en dat soort snelle maaltijden verkocht. Niet al te enthousiast liep de student er heen, en bestelde een tosti. natuurlijk had hij weer eens pech, en moest hij wachten tot het tosti ijzer opgewarmd was aangezien de vorige net kapot was gegaan.

Met een zucht liet Mitch de zware tas van zijn schouder glijden, en die plofte op de grond, nog maar net niet op iemands voet. "Oh my god." Hij sloeg zijn hand voor zijn mond, en tilde snel zijn tas weer op zijn rug. "Sorry!" riep hij verschrikt, terwijl hij opkeek naar de persoon die daar stond.

Het meisje scudde haar hoofd. "is niks hoor." zei ze met een duidelijk italiaans accent. "Ah.. toch nog sorry." Hij keek naar het meisje, of nou ja, ze was waarschijnlijk ouder. Ze had halflang, tot op haar schouders reikend, donkerblond haar en vrolijke helderblauwe ogen. Cool.

De kantineserveerster trok zijn aandacht. "De tosti's zijn warm!" Met een knikje naar de medewerkster strekte Mitch zijn arm uit en nam de tosti aan, het servetje er zorgvuldig omheen houdend, zodat zijn hand niet vies werd. Hij keek weer terug naar het meisje. "Dus, ehhm, hoi. Ik ben Mitch, ik ben nieuw hier." Hij staarde terug naar de hete tosti in zijn hand en besloot dat hij toch niet zo'n hele honger had. Het was toch nog te warm om te eten. De jongen zijn aandacht weer op de nog steeds onbekende persoon voor hem.

xxx:

Het meisje haalde haar schouders op en pakte haar warme panini van de toonbank. het zag er wel goed uit, gelukkig verkochten ze hier wat eetbare spullen. "Ik ben Ravenna Babette." antwoordde ze, en nam een hap van haar broodje. Ze leek het lekker te vinden, aan de emoties op haar gezicht te zien. Mitch knikte. "Ik ben hier al een jaar denk ik. Leuke school, maar wiskunde brakt." mompelde Ravenna, nadat ze haar hap had doorgeslikt. "Ah" Hij lachte. "Dat is nou jammer, moet het nu net zo zijn dat ik ook wiskunde heb" hij nam een hap uit zijn nu meer afgekoelde tosti. Het smaakte totaal niet slecht, dat moest hij toegeven.
Mitch zwaaide zijn tas van zijn rug naar zijn buik en ritste een voorvak open. Hij stak zijn hand erin en vond wat hij zocht, een dubbelgevouwen stuk papier. Hij keek er op voor een paar seconden en zuchtte toen diep. Het volgende lesuur bleek aardrijkskunde te zijn, daar was hij altijd al slecht in geweest. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij naar ravenna. "Hey, ehm, ik ben dus nieuw en ik heb zo aardrijkskunde. Kan je me alstjeblieft vertellen waar het AK lokaal is? Ik raak nogal de weg kwijt hier."

Ravenna slikte vlug haar hap door. "Ik zal je het lokaal tonen. En het is echt een cool lokaal, alles digitaal enzo." zei ze. Mitch knikte, dat klonk best goed eigenlijk. in ieder geval veel beter dan zijn vorige school, waar de leraar heel ouderwets was en iedereen elke les uit een boek moest leren. Snel nam hij nog een paar happen van zijn tosti, tot die op was. hij veegde zijn handen af en keek om zich heen voor een prullenbak, die verbazingwekkend dichtbij was. Misschien ook niet zo gek als je naast een broodjeskraampje staat, maar toch. Hij gooide het servetje weg keek keek weer naar Ravenna."Bedankt! antwoordde hij haar. Een paar leerlingen stroomden langs, alvast op weg naar hun lokalen. Mitch vroeg zich af waarom, de bel zou pas over tien minuten gaan, aan de klok te zien.