Jealous ~ Flynn

Met een zachte klik in het slot draaide Chloe de sleutel van haar kamer om, zodat hij afgesloten was van de buitenwereld. Lux was niet aanwezig in de kamer, haar vriendin had haar een sms’je gestuurd dat ze voor het weekend eventjes weg was. Normaal gesproken zou Chloe haar meteen gebeld hebben om te vragen wat voor leuks ze ging doen, maar nu kon ze dat even niet. Want op het moment dat ze zich omdraaide, was Chloe helemaal niet meer het mooie opgemaakte meisje wat ze altijd was, maar was ze een wrak. Een wandelend wrak. Haar make-up was helemaal uitgelopen van het huilen, haar haren zaten door de war, want ze had zo vaak haar haren beetgepakt, omdat ze van gekkigheid niet meer wist wat ze moest doen, ze zag er wat zweterig uit, omdat ze bijna naar haar kamer was gerend.

Het meisje liep verder haar kamer in, gooide haar tas en jas op de grond, en plofte op het bed neer, verborg haar gezicht in de kussens en begon keihard te huilen. Ondertussen ging ze in haar hoofd nog eens na wat er allemaal gebeurd was. In de kantine had ze Flynn gezien met een meisje, Jade. Daar had Chloe op zich niet zoveel moeite mee gehad, maar wel toen zij hem een knuffel had gegeven en hij haar terug had geknuffeld. Toen Chloe er naar toe was gelopen om hen te confronteren, was gebleken dat ze iets hadden gehad, dat ze zelfs seksuele activiteit hadden gehad en Chloe kon het gewoon niet aan. Ze voelde zich zo….ja, hoe voelde ze zich? Het was gebleken dat Flynn vroeger wel vaker met meisjes had gerotzooid, en Chloe was gewoon zo bang dat zij dan het volgende slachtoffer zou zijn. Ze had zelf nog nooit seks gehad, dat wist Flynn nu ook meteen lekker awkward, en ze vond het best wel eng. Maar als ze er aan ging doen, dan wilde ze het echt wel met hem…omdat ze hem vertrouwde. Maar ze wist niet of dat vertrouwen nu nog zo hoog zat. Bovendien voelde Chloe zich in de steek gelaten en alleen, want hij was niet echt voor haar opgekomen…terwijl Jade haar tot de grond had afgeslacht. Het meisje had niets van haar heel gelaten en dat deed Chloe zoveel pijn. Het was dat je niet kon bloeden als mensen wonden maakten met woorden, want anders had ze een hoop bloed verloren vandaag.

Voorzichtig snikkend kwam Chloe overeind. Ze stond en liep naar de badkamer. Daar friste ze zichzelf wat op, haalde haar make-up eraf, poetste haar tanden en trok haar pyjama aan: een zwarte legging met steentjes bij de zakken en een wijd zwart T-shirt. Chloe pakte haar telefoon van het nachtkastje en keek naar de tijd. Het was inmiddels tien uur ’s avonds, de tijd was flink snel gegaan. Hoe lang had ze wel niet op het bed gelegen? Ze draaide zich op haar rug en staarde naar het plafond. Hoe moest het nou toch verder? Het tikken tegen de ruiten verraadde dat het buiten regende, en hard ook!

Een luide knal en een lichtflits zorgde ervoor dat Chloe overeind schoot. O my God! Onweer! Meteen schoot Chloe onder de dekens, bang en rillend. De reden dat Chloe bang was voor onweer, was omdat ze als kind vroeger naar haar vader was gerend als er onweer was. Hij zette haar dan voor het raam en liet haar er de hele avond naar kijken, ondanks dat ze doodsbang was voor het onweer. Hij had gezegd dat bescherming onzin was, dat ze geconfronteerd moest worden met het gevaar. En dat had ervoor gezorgd dat Chloe nu een trauma had aan onweer. Ze was zo verschrikkelijk bang voor onweer, dat ze gewoon niet onder haar dekens uit durfde te komen. Haar hand schoot naar haar telefoon, en kwam op een gesprek met Flynn. Sinds zij was weggegaan, hadden ze niet meer met elkaar gesproken. Ze drukte op zijn foto. En toen ze zijn lieve hoofd zag, begonnen de tranen weer.

Chloe huilde weer net zo hard, ondertussen weer aan het overdenken. Ze had Flynn niet eens een kans gegeven om het uit te leggen. Misschien was hij wel veranderd? Bovendien had ze al een aantal keer bij Flynn geslapen. Als hij alleen maar op seks uit was geweest, had hij het dan allang niet een keertje geprobeerd? Nog nooit was hij onrespectvol met haar omgegaan, had haar altijd behandeld als een porseleinen pop, waar je voorzichtig mee mocht spelen, omdat de pop anders misschien brak. En zij…zij had hem niet eens een kans gegeven om het hem te laten uitleggen, of om überhaupt hem iets te laten zeggen. Ze had hem behandeld als een stuk vuil, terwijl hij haar altijd met respect had behandeld. Flynn was altijd lief voor haar geweest…..goddamnit. Chloe begon harder te huilen, drukte haar telefoon met zijn foto nog steeds op het scherm dicht tegen haar aan. “Baby…” fluisterde ze snikkend. En op dat moment wist Chloe wat ze moest doen: ze moest naar Flynn toe. Ze moest met hem praten. Hem uitleggen dat ze gewoon jaloers was geweest.

En dat zorgde ervoor dat Chloe, met al haar moed en kracht, tien minuten later op de gang van de jongensslaapkamers liep, in een lekkere warme trui en daaronder haar pyjama. Doodsbang was ze, het onweer verlichtte telkens de gangen waarover ze liep. Misschien had ze Flynn gewoon moeten bellen? Nee, dat zou een stuk minder persoonlijk zijn. Bovendien wilde ze ook gewoon naar hem toe. Chloe hield van haar vriendje, als hij dat natuurlijk nog wilde zijn, nadat ze hem zo had behandeld. Volgens haar stond ze nu voor de kamer van Flynn. Zachtjes klopte ze. Een zacht gevloek hoorde ze aan de andere kant van de deur. De deur zwaaide open en meteen begon Chloe te huilen. Ze sprak: “Flynn, het spijt me zo, ik weet niet wat….”, maar ze werd afgepakt door de jongen die tegenover haar stond. “Chloe, ik ben niet Flynn” zei de jongen. O. Oké, dat was duidelijk. Nu Chloe inderdaad keek was het inderdaad Flynn niet. Lol, awkward. “Zijn kamer is verderop….sterkte!” Hij deed de deur voor haar neus dicht. Eventjes was Chloe haar sadness vergeten. “O, oké, rude!” mompelde ze en schudde haar hoofd. Oké, Chloe, voor de rest niet druk over maken.

Uiteindelijk stond ze dan ook daadwerkelijk voor de kamer van Flynn. Zachtjes klopte ze op de deur. En de dertig seconden die het duurden om de deur te openen, voelden als de langste van haar leven aan. En uiteindelijk ging daar de deur open. Dit keer keek Chloe eerst voor dat ze iets zei. En toen ze hem zag staan, begon ze weer te huilen. Hard. “Flynn” snikte ze zachtjes “Het spijt me zo erg. Ik had je moeten laten uitpraten, het je moeten laten uitleggen, je eens moeten geven om je iets te laten zeggen. Niet dit. Dit was gemeen en ik heb je behandeld alsof je niets waard bent, maar denk dat alsjeblieft niet, want je bent alles voor me…en ik wil je echt niet kwijt. Ik ben gewoon een stomme, jaloerse bitch. En onzeker…want ik ben gewoon niet wat zij is. Zij is keidun, ik ben wat zwaarder. Zij heeft al seks gehad, ik niet. Ze is bloedmooi….ik niet.” Ze slikte. Chloe voelde de tranen over haar wangen naar beneden lopen, steeds sneller. Maar ze bleef Flynn aankijken, ze wilde dat het goed kwam. Het moest goed komen. “En net op mijn kamer realiseerde ik me hoe gemeen ik wel niet tegen je was, en dat verdien je niet. En toen ging het ook zo hard onweren en ik ben zo bang voor onweer en ik wilde al naar je toe komen, maar toen ik hier uiteindelijk was klopte ik nog bij de verkeerde deur aan en het was allemaal zo awkward en ik voel me gewoon zo’n idioot dat ik haar geloofde over jou…het spijt me zo.” Chloe verborg haar gezicht in haar handen en begon nog harder te huilen. Op dat moment klonk een harde donderknal en ze dook in elkaar van angst.

Ergens was Chloe ook best wel bang dat Flynn haar niet meer zou willen zien. Dat zou ze wel begrijpen, omdat ze hem niet eens iets had laten zeggen. Maar ze kon dit niet afsluiten zonder dat ze haar excuses had aangeboden en proberen het nog een keer te laten werken. Want voor dat ze Jade ontmoet had, was alles toch goed geweest? Daarvoor had ze nog nooit ruzie gehad met Flynn en was hun relatie ook goed geweest. Dat wilde ze echt niet door één meisje laten verpesten. Dat Flynn iets met Jade had gehad, dat was gewoon iets dat ze moest accepteren. Hij had gezegd dat het over was, en dat het niet meer was dan een fling, dus besloot Chloe hem maar gewoon te geloven. En toch kon ze het niet laten een zenuwachtig gevoel in haar buik te hebben, terwijl ze stond te wachten tot hij de deur voor haar openmaakte.

Vanaf het moment dat Flynn de deur had geopend, was ze begonnen met huilen. Ze kon er niets aan doen. Ze wilde zo graag in zijn armen springen, haar excuses aanbieden en alles weer goed maken. Want ondanks dat het allemaal maar een paar uur geleden was gebeurd, miste ze hem verschrikkelijk. Chloe wilde gewoon met Flynn zijn, samen zijn, van elkaar houden zoals alleen zij dat konden. Huilend en snikkend had ze haar verhaal verteld, haar excuses aangeboden, haar gedrag uitgelegd en daarna kon ze alleen maar bidden of dat hij haar gewoon nog een kans wilde geven. Ze had huilend haar handen voor haar gezicht geslagen, bang om alleen maar boosheid of verdriet op zijn gezicht te zien. Want verdriet zien op zijn gezicht, dat zou haar hart nog verder breken, in hoeverre dat nog mogelijk was.

Maar hij was niet boos op haar. “Hey, kom hier.” Dat was zijn reactie. Opgelucht haalde Chloe adem. Ze deed een stapje naar voren, liep zo zijn armen binnen en ging dicht tegen hem aanstaan. Zijn warmte deed haar kalmeren, want ze voelde zich weer thuis. Chloe kon alleen niet stoppen met huilen, het was weer alsof alle onzekerheden en al het verdriet eruit kwam. Zachtjes luisterde ze naar zijn lieve woorden…en normaal gesproken vond Chloe het moeilijk om ze te geloven, simpelweg omdat ze zo onzeker was, maar waarom geloofde ze het nu wel? Waarom had ze niet het gevoel dat Flynn tegen haar loog om haar gelukkig te maken? Deze keer voelde het…het voelde echt. Zijn woorden heelden haar wonden, waren als pleisters op de delen van haar gebroken hart. En dat was het magische van woorden. Ze konden je breken, zoals Jade eerder had gedaan, maar ook helen, zoals Flynn nu aan het doen was. “Ik voel me gewoon zo stom, Flynn. Hoe kon ik haar nou boven haar geloven?” fluisterde Chloe snikkend.

“Zullen we maar naar binnen gaan? Hier op de gang is het een beetje…awkward.” Chloe kon er niets aan doen, maar er brak een glimlach door haar tranen heen. Had Flynn het maar weer mooi voor elkaar hoor, doei. Haar laten lachen terwijl ze verdrietig was. Uiteindelijk stonden ze in zijn kamer, maar nog steeds dicht bij elkaar, waar ze het liefste was. Chloe voelde hoe ze wat rustiger werd. “Ik heb het eigenlijk nooit tegen je kunnen zeggen maar, lieve Chloe, ik hou zoveel van je.” En dat was het moment dat ze zo’n intens geluk voelde, dat er weer een paar tranen over haar wangen stroomden. Met een glimlach leunde ze wat naar achteren, zodat ze Flynn aan kon kijken. Ze keek hem in zijn mooie ogen aan, de mooiste ogen van heel de wereld. “En ik hou ook zoveel van jou, lieve Flynn. En ik heb het gevoel dat ik elke dag meer van je hou, als het al mogelijk is om zoveel van iemand te houden.” Echt waar. “Niemand heeft dat ooit tegen me gezegd” zei ze met een klein glimlachje. Flynn had het wel eens eerder gezegd, maar meer op WhatsApp enzo…nooit echt zo in het echt. En voor haar was het een bevestiging van hun relatie, dat ze serieus waren. “Ik ben gek op je, Flynn Callaghan.”

En met die woorden drukte ze liefdevol haar lippen op de zijne, sloeg haar armen om zijn nek en kwam nog dichter bij hem staan, voor zover dat nog mogelijk was. Liefdevol woelde ze door de achterkant van zijn haren, liet haar andere hand in zijn nek glijden en streek daar liefdevol over zijn huid. Deze kus was zo intens, hij voelde extra speciaal, misschien kwam dat omdat het hun eerste kus was na hun eerste ruzie? Chloe was blij dat ze hem nog kusjes kon geven tho.

Na een tijdje liet ze los en stal ze nog even snel een kusje, waarna ze hem met een klein glimlachje aankeek. Maar ondanks dit alles onweerde het nog steeds, al was ze het een klein beetje vergeten. De onweer sloeg weer in en Chloes grip om Flynn versterkte. Een kleine angst was in haar ogen zichtbaar, maar ze probeerde zich groot te houden. “Flynn…” fluisterde Chloe toen zachtjes “Mag ik vannacht bij jou blijven slapen? Ik vind de onweer eng…en ik vind het fijn om bij jou te zijn.”