Na een laatste klikje met haar tong sprong Boy ruim en gracieus over de hindernis die ze neer had laten leggen heen. Ze gaf hem een schouderklopje om hem te belonen, waarna ze hem omdraaide en opnieuw aansprong in de galop om de hindernis een tweede keer te nemen. Alison was opgegroeid met de Engelse stijl en had een tijd lang dressuur gereden, maar toen haar vader besloot om een duur springpaard te kopen besloot ze dat te proberen. Ze was meteen verkocht. De tweede keer over de hindernis ging nog makkelijker dan de eerste, waardoor ze besloot om in plaats van rechtuit te rijden haar paard schuin te sturen om gelijk de volgende hindernis te nemen. Even twijfelde hij door de plotselinge verandering in de gang van zaken, maar hij pakte haar hulpen snel genoeg op om nog over de hindernis te gaan. Alison beloonde hem weer en zag in haar ooghoek dat er nog een meisje op een paard aankwam, die waarschijnlijk de bak in zou komen. Ze liet Boy overgaan tot stap, zodat ze het meisje wat beter kon bekijken en keuren. Ze zag er wel normaal uit, dus Alison besloot dat ze dit meisje in de bak zou toestaan. Dat kind had geluk.

Alison keek toe hoe het meisje in gevecht was met haar paard, of beter gezegd, hoe het paard in gevecht was met zijn eigen angsten. Even overwoog ze om het te negeren en te kijken hoe het af zou lopen, maar ze had daarvoor al besloten dat ze het meisje wel mocht en ze hield graag voet bij stuk. Boy begon onrustig te dribbelen, wat haar eraan herinnerde dat ze op moest passen; hij kon behoorlijk alert zijn, zeker als hij al wat heter was. Ze liet Boy rustig van de zijkant wat dichter naar het meisje en haar paard lopen. "Lukt het? Heb je hulp nodig?" Dit was een van de weinige keren dat ze echt oprecht was in haar goede intenties.