Black Velvet ~ with Boo Boo

Het was een aantal dagen geleden dat Laetitia was aangekomen op haar nieuwe school. Pacific High, een school die volgens Jeugdzorg wel goed genoeg voor haar was, zeker ook omdat ze goed kon zingen en dansen. Laetitia wist niet wat het allemaal betekende, ze voelde zich gewoon rot van binnen. Het gevecht tussen haar vader en zijzelf was haar niet in de koude kleren gaan zitten en zorgde er nog steeds voor dat ze ’s nachts moeite had met slapen. Dus om te zeggen dat Laetitia al helemaal haar draai op de school had gevonden, klopte niet helemaal. Maar dat zou vanzelf wel komen, elke dag zou het beter gaan. En zo niet? Wel, dan niet. Laetitia was iemand die het leven nam zoals het kwam en als het op deze manier moest komen, dan zou ze het moeten accepteren. Wat ze in ieder geval niet ging doen, was bij de pakken neer zitten.

En dat was ook de reden dat ze daarom in haar danskleding naar beneden was gegaan. Als ze zou gaan dansen, zou ze al haar gedachtes eventjes weg kunnen halen en gewoon kunnen doen waar ze goed in was, en waar ze van hield. Laetitia had een flesje water in haar handen en in haar oren zaten haar oortjes, die ervoor zorgden dat ze al een beetje in “the mood” kwam. Ondertussen, terwijl ze rondliep, zocht ze naar een plek om te dansen. Deze school was immers een plek waar mensen naar toe gingen die goed waren in dansen, zingen en meer van dat soort dingen, dan zou er vast wel een gymzaal met een spiegel ergens zijn, right? Maar terwijl ze aan het zoeken was, ging de hoop op een dansplekje steeds verder de grond in.

Laetitia opende nog een deur en slaakte een geïrriteerde zucht. Dit was duidelijk een cafetaria. “Damnit, ik geef het op” mompelde ze hardop en liep naar een tafel toe. Het was al een aantal dagen geleden dat ze gedanst had en ze wilde het op dit moment zo graag doen, eventjes alles vergeten en gewoon helemaal opgaan in ‘the flow’. Helaas dacht de school daar anders over. Laetitia plofte neer op een stoel en plaatste haar armen op de tafel, waarna ze haar hoofd erop liet rusten. Damnit.

Op eigen houtje had Boo Boo vandaag even besloten geen lessen te volgen. Gewoon omdat hij zich hartstikke misselijk voelde en hij zich schaamde. Schaamde om het feit dat hij gisteren een enorme blunder had gemaakt, en daarbij zijn pols had gebroken. Voor de ogen van zijn kamergenoten wou Boo Boo via zijn bed, een backflip maken. Het was niet zo dat dat zijn eerste keer zou zijn. Vaak genoeg maakte hij een backflip, op de meest raarste en randomste plekken. Echter ging dat toen dus nogal verkeerd. Bij de afzet ging het radicaal mis. In plaats van de juiste backflip te doen, flikkerde hij gewoon meteen op de grond. Die val had hij geprobeerd te breken met zijn handen, wat hij achteraf dus beter niet had kunnen doen. Wat een ellende... Nu liep hij dus met een gips onderarm door de gangen. Ze hadden er een mooi lichtblauw kleurtje om gefabriceerd, waar hij de komende 6 weken tegenaan moest kijken. Dat liet Boo Boo even binnensmonds brommen. 6 weken lang niet normaal kunnen douchen. 6 weken lang geen tricks uithalen. 6 weken lang niet rijden. Een hel. Wat moest hij doen in al die tijd? Stierlijk zou hij zich gaan vervelen. Iets waar hij nu al tegenop zat te kijken.

Ondanks de misselijkheid besloot Boo Boo richting de kantine te lopen. Een ontbijt had de jongen nog niet gehad, dus het werd tijd wat naar binnen te werken. Hem kennende zou dat heel wat zijn. Z'n maag was groot. Velen stonden verbaast over wat hij wel niet kon opeten, zonder obese te worden. En dat zijn maag de inhoud van vandaag wellicht niet houden kon, interesseerde het hem weinig. Voedsel was belangrijk. Heel belangrijk. Meteen toen hij aankwam greep hij een dienblad, waar hij spullen op begon te laden. Slechts enkele minuten later was hij klaar. Er stond een flesje Fristi, twee muffins waarvan één naturel was en de ander chocola, een stukje Italiaans brood, een kop soep, soepstengels, en een kwart stokbrood met kruidenboter. Perfect! Tevreden, maar voorzichtig, liep de jongen tussen de tafels door, zoekend naar een perfect plekje. Dat plekje vond hij bij een meisje, die in d'r uppie aan een tafel hing. Zonder te vragen schoof Boo Boo bij haar aan, waarna hij de chocolade muffin voor haar neerzette. 'Je ziet eruit alsof je wel een muffin kan gebruiken,' Zei hij glimlachend. 'Chocola beurt toch op?' Met zijn goede hand roerde hij met een lepel door de soep. 'Of ben je op een soort dieet ding? Dat je geen chocola mag hebben?'

Laetitia zuchtte zachtjes. Het gevoel was nog niet echt minder geworden. Het liefste was Laetitia gewoon opgestaan en weer teruggegaan naar haar kamer. Maar als ze nu weg zou gaan, zou dat betekenen dat ze weer kansen op sociale contacten mis zou kunnen lopen. Omdat ze zich de afgelopen dagen wat depressief en verdrietig had gevoeld, had ze nog niet echt de behoefte gehad aan sociale contacten. Maar het eenzame gevoel, dat in de plaats van het depressieve gevoel was gekomen, had haar toch uit haar kamer gedreven. En natuurlijk de “drive” om een plekje te zoeken waar ze zou kunnen dansen. Laetitia had al een aantal dagen niet geoefend. Nou was het natuurlijk niet zo dat als je drie dagen niet oefende je meteen heel erg slecht werd, maar het beste was gewoon om elke dag te oefenen. Damnit.

En opeens was daar een geluid. Iemand kwam naast haar zitten. Meteen kwam Laetitia overeind en glimlachte wat onzeker naar de jongen die bij haar aan de tafel was gaan zitten. Normaal gesproken was ze nooit onzeker, maar ze was eerlijk gezegd nogal geschrokken van de jongen die opeens aan haar tafel was komen zitten. “Je ziet er uit alsof je wel een muffin kan gebruiken” zei de jongen met een grijns en Laetitia glimlachte terug. Ja, to be honest kon ze best wel een muffin gebruiken. Ze had best honger en bij depressie was chocolade toch wel het beste, want chocolade zou alles beter maken. “You know what a woman wants, man. Chocolade kan een meisje, en jongens denk ik ook wel, het gelukkigste meisje op aarde maken” zei Laetitia met een grijns en nam dankbaar de muffin aan. Voorzichtig brak ze een klein stukje van de muffin af en stopte het in haar mond. Mmmm, lekker. Muffins waren echt leven hoor.

Toen ontdekte Laetitia pas wat hij op zijn bord had liggen. Eventjes staarde ze er met grote ogen naar. “Nee, ik ben niet op een dieet en jij ook niet zo te zien” zei ze lachend. Haar depressieve gevoel was meteen een stuk minder “Jeetje, moet je een heel weeshuis voeren of eet je dat allemaal zelf op?” Wauw, Laetitia kon af en toe ook wel flink eten, maar niet zo veel hoor. Laetitia trok het papiertje van haar eigen muffin wat naar beneden en nam er een flinke hap uit. O my God, ze had geen idee wie deze muffins gemaakt had, maar het was het beste ever. “Wat liet je denken dat ik een muffin nodig had?” zei Laetitia met een pruillipje, terwijl ze hem aankeek. Dat was meteen het moment dat ze hem eventjes goed in zich op nam en ze ontdekte gips op zijn arm. “Agressieve muffin?” grinnikte ze zachtjes.

Zo normaal als het was om bij een onbekend iemand random aan te schuiven, nam hij een stukje stokbrood en at er een stukje van. Er scheen een soort volgorde te zijn waarop men at. Met een voorgerecht, nagerecht, enzovoort. Nooit dat Boo Boo zoiets gesnapt had. Sterker nog, hij kon die drie dingen niet eens onderscheiden. In een restaurant begon hij vaak dan ook met een toetje. Of gooide hij ijs met patat samen op één bord. Zo was dat nu ook het geval. Hij had geen idee of dit er idioot uitzag of niet, en om eerlijk te zijn, kon hem dat ook weinig meer schelen. “You know what a woman wants, man. Chocolade kan een meisje, en jongens denk ik ook wel, het gelukkigste meisje op aarde maken” In zijn bambi ogen verschenen pretlichtjes, tevreden met het resultaat: iemand “happy” maken. Voor zolang het zou duren. Een muffin bleef niet voor eeuwig. Grijnzend nam hij een klein slokje Fristi, om het stukje stokbrood sneller weg te krijgen. ’Zeker weten. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen.’ Dacht hij. Tegenwoordig stond zoveel shit op internet. Geconcentreerd pakte hij een soepstengel, die hij in de soep begon te deppen. Ongelooflijk hoe spastisch iemand kon worden als ze iets moesten doen met hun niet-dominante hand.

“Nee, ik ben niet op een dieet en jij ook niet zo te zien” Vrijwel direct trok Boo Boo het meest onschuldigste gezicht dat hij presteren kon, ergens wel opgelucht dat ze niet zo’n ontzettende mierenneuker was. Er was niets vervelender dan een meisje die op dieet was. ‘Nee ik mag dat niet hebben. Is niet glutenvrij.’ Bleh, just shaddap already. “Jeetje, moet je een heel weeshuis voeren of eet je dat allemaal zelf op?” Nu schoot hij in de lach, waarbij de soepstengel brak. ’Vergeleken met m’n hoeveelheid honger… Zal dat ongeveer gelijk zijn,’ reageerde hij grinnikend. Zo langzamerhand trok de misselijkheid steeds meer weg. Wellicht kwam het doordat hij zo lang niks binnen had gekregen. Kort keek Boo Boo toe hoe ze een hap nam van de muffin. Die viel dus wel in de smaak. Prima! Vervolgens begon hij met de lepel in de soep te poeren, hopend de gevallen soepstengel omhoog te takelen. “Wat liet je denken dat ik een muffin nodig had?” Daardoor stopte hij enkele seconden met zijn handeling. ’Lichaamstaal,’ Antwoordde hij toen. ’Het is niet zo dat ik Dr. Phil of Oprah ben of zo hoor. Maar als een danser leer je de taal van een lichaam kennen. Het spreekt voor je, als je mond dat niet kan.’ Het had zo serieus geklonken, dat hij schrok van zichzelf. Daardoor grinnikte hij zachtjes. ’Nogal diepzinnig. Laat ik maar zeggen dat het pure gok was.’ Ja! Daar was de stengel, die hij meteen naast de kop legde. “Agressieve muffin?” grinnikte ze zachtjes. Huh? Eerst keek Boo Boo wat onbegrijpend, tot plots het lampje ging branden. Het gips. Natuurlijk!. ’Zo zou je het kunnen zeggen ja. Pow.. Daarom geef ik ‘m nu aan jou. Vrouwen kunnen zoiets wel handelen.’

Een glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze de pretlichtjes in zijn ogen zag verschijnen. Awh, cute! Het zorgde ervoor dat er ook vrolijke lichtjes in de ogen van Laetitia begon te dansen. Nou was deze dag nu al beter dan alle dagen die ze hier had gespendeerd! Goed gezelschap, een lekkere chocolademuffin en geen zorgen of iemand op haar zou letten. Beter kon bijna niet, toch? “Wetenschappelijk bewezen?” herhaalde Laetitia en haalde haar schouders op “Ik heb er nog nooit over gehoord. O my God, wie zou dat dan gaan onderzoeken? Hoe zou je überhaupt op het idee komen om chocolade te onderzoeken? Oké, ik snap het wel, want elke hap is een piece of heaven…en ik bedoel, iets dat zo goed is moet onderzocht worden, maar alsnog. En hoe testen ze dat? Ik wil mijn eigen chocoladetestjes doen!” Laetitia was begonnen aan haar woordenwaterval. Maar ze voelde zich best wel op haar gemak bij de jongen, hij was gewoon relaxed, niet iemand die meteen op iets uit was, los van een gezellig gesprek en waarschijnlijk een lunchpartner. En dat was prima voor Laetitia.

“Sorry, ik ken je net drie minuten en ik lul nu al de oren van je kop” zei Laetitia lachend en schudde haar hoofd, terwijl ze nog een hap nam van de chocolademuffin. Mmmm. De jongen liet merken dat hij wel hele erge honger had, dat de hoeveelheid honger wel vergeleken kon worden met een weeshuis. Met een grijns beet Laetitia eventjes op haar onderlip. Dat was een controversiële opmerking. Wauw, controversieel, wat een woord. Ach ja, boeiend, mensen maakten tegenwoordig overal plezier om, dus waarom hierom niet? Toch had Laetitia een redelijk serieuze vraag gesteld. De jongen was een danser, dus herkende hij haar lichaamstaal. Enthousiast veerde Laetitia overeind. Toch moest Laetitia wel lachen om hem. “Yeah, right, dokter Phil” lachte ze “Al denk ik wel dat je het aan lichaamstaal kan zien hoor. Ik had nooit gedacht dat je zo diepzinnig zou zijn, vreemdelingen blijven je verrassen!”

Met een boze blik keek Laetitia naar de muffin. “Yeah, you picked the right girl for that, I can handle this” zei ze grinnikend en nam nogmaals een flinke hap. Helaas werd de muffin bij elke hap minder, wat weer wat minder was. “Je hebt wel gelijk hoor” zei Laetitia doen “Ik had echt een muffin nodig.” Ze nam een laatste grote hap en maakte haar vinger nat, zodat ze de kruimeltjes uit het papiertje kon oplikken. “Ik ben ook een danser weet je…vooral hip hop” zei Laetitia, zonder de jongen echt aan te kijken. Dat had ze altijd als ze iets ging vertellen wat eigenlijk privé was. Ze was geen ster in het uiten van haar emoties. “En sinds ik hier ben heb ik nog helemaal niet kunnen oefenen, omdat ik niet weet waar dat kan. En het is best wel like…mijn leven enzo, snap je? Dus daarom kwam ik een beetje depressief over.” Ze haalde haar schouders. “Nu is mijn muffin op” zei ze met een pruillipje.

0p een alarmerende snelheid begon Boo Boo de soep naar binnen te werken. Alsof hij bang was dat iemand het van hem af zou pakken. Dat hem verboden werd het nog verder te eten. Een tic van vroeger, waar hij zelfs na zoveel jaar nog niet overheen was gegroeid. Pas toen hij besefte wat hij nou eigenlijk aan het doen was, minderde hij wat vaart. Af en toe keek hij opzij naar het meisje, wiens ogen vrolijk waren gaan staan. Ze zag er tenminste niet meer… Tsja, hoe moest je het benoemen? Onvrolijk uit. Dat was, in Boo Boo’s opzicht, al een hele vooruitgang. Hoewel hij mensen lang niet allemaal kende, wenste hij niemand een onplezierige dag toe. Als hij ze op deze manier kon helpen, waarom zou hij dat dan niet doen? Tenslotte vond hij het wel nice anderen te ontmoeten. Ze te leren kennen. Misschien dezelfde hobby’s delen. Verrast keek de jongen naar haar opzij. Totaal verbaast doordat ze ineens zoveel praatte. Toch bleef dat een aangename verrassing.  Liever iemand die teveel praatte, dan te weinig. Want ja, anders zou het veel te saai worden. ’Schijnbaar verveelden ze zich toen heel erg,’ sprak hij, na zijn mond te hebben geleegd. Ze had inderdaad een punt. Welke idioot wou daar diens tijd aan besteden? ’Let me tell you something…’ Daarbij trok hij een gezicht alsof hij iets heel spannends ging vertellen. ’Google is your best friend! Ik zou echt niet weten hoe ze zoiets testten. Misschien moeten ze daarvoor een menselijk brein ontleden.’  Terwijl hij die woorden uitsprak, maakte hij van die scary vinger beweging, om duidelijk te maken dat hij die laatste opmerking niet serieus meende.

Een glimlach sierde zijn lippen. ’Hé, daar hoef je geen sorry voor te zeggen hoor. Liever doof door geklets, dan dat ik straks m’n eigen haar hoor groeien van de stilte.’ Eens in de zoveel tijd was stilte fijn. Even helemaal alleen wezen. Je eigen ding kunnen doen. Maar te lang alleen blijven was verre van ideaal. Iedereen had een vriend nodig. Hij in ieder geval wel. Wat zou zijn tienerjaren zijn geweest, als hij al die tijd alleen bleef? Helemaal niks toch? Straks had hij later kinderen, wat moest hij dan aan hen vertellen. Ja, papa was een loner.  In die tijd voerde hij weinig spannends uit. Nah. Dat leek de jongen nou helemaal drie keer niks. ‘Dokter Phil?’ Eerst keek Boo Boo nogal “beledigd”, waarna al gauw z’n gezicht weer terug viel in een glimlach. Te lang iemand blijven plagen was ook wel weer gemeen. ’Naja, als iets je passie is, dan is diepzinnigheid niet zo vreemd. In mijn ogen dan. Iedereen heeft daar een andere mening over.’ Meningen die gewoon gerespecteerd moesten worden, al waren die negatief.

Zachtjes lachte hij om de opmerking van de nog altijd onbekende jongedame. ’Eindelijk, gerechtigheid!’ Mijn god, dat klonk zo nerdy. Nou ja, soms mocht dat. Beetje gekte moest kunnen. Gauw dronk Boo Boo het laatste beetje soep, vanuit de kom, op. Meteen daarna richtte hij zijn blik op haar, luisterend naar wat ze te zeggen had. Begrijpend knikte hij. ’I get your struggle. Maar wees gerust, er zijn een paar danslokalen hier. Als het goed is zijn die dingen open. En anders schuiven we hier gewoon een paar tafels aan de kant.’ Zijn blik gleed door de ruimte heen. ’ Als je wilt, kan ik je zo aanwijzen waar die lokalen zijn. Was ze ook meteen uit de brand geholpen. ’Je mag m’n andere muffin anders ook wel. Ik heb hieraan wel genoeg.’ Intussen was Boo Boo bezig een soepstengel in een paar delen te breken. ’De naam is Boo Boo trouwens. En jaa, da’s echt mijn naam.’ Er waren genoeg mensen geweest die het niet geloofden. Die erom begonnen te lachen en er de gek mee begon aan te steken. Daarom zei hij het altijd maar meteen. Scheelde een hoop gedoe. ’Hoelang dans je dan al? Als ik vragen mag natuurlijk. Anders moet je maar net doen alsof je het niet gehoord hebt.’

Gelukkig vond de jongen het niet erg dat ze nu al zijn oren van zijn hoofd aan het kletsen was. Laetitia lachte heel hard om zijn opmerking. “Het is iets positiefs hoor” zei Laetitia met een grijns “Dat betekent dat ik me op je gemak voel bij je” Ze haalde haar schouders op. Laetitia was wel redelijk recht door zee wat dat betreft. Google als haar vriend gebruiken. Nee, Laetitia was liever van het opzoeken in een catalogus. Ik bedoel, wie werd er nou niet helemaal wild van een dik boek vol met interessante plaatjes? Precies, niemand, dus ook Laetitia niet. Als je het nog begrijpt. “Google…” herhaalde Laetitia toen en keek de jongen eventjes aan alsof hij het wiel had uitgevonden “Maar waarom zou je Googelen naar wetenschappelijke onderzoeken over chocolade? Like, ik heb nou nog nooit een chocoladereep gegeten en gedacht van: ‘Goh, laat ik eens een wetenschappelijke onderzoek opzoeken.’” Laetitia dacht eventjes na. “Nou, ik heb dat één keer wel eens gedacht. Toen was ik ongesteld en toen gebruikte in een tampon en dacht ik: Wat zorgde er nou voor dat het wordt opgenomen? Maar daar wil je vast geen details over.” Laetitia lachte en sloeg even haar hand voor haar mond.

Dat er toch danslokalen aanwezig waren, maakte haar wel heel erg vrolijk eigenlijk. “O, je moet me daar echt een keer naar toe nemen hoor!” zei Laetitia met een pruillipje “Ik wil echt heel graag oefenen met dansen.” Dat er een kans was om te dansen…wauw. Het hartje van Laetitia lichtte heel eventjes op. En dat gebeurde nog een keer toen hij haar nog een muffin aanbood. “O…O…wauw” stamelde Laetitia eventjes en met een stralende glimlach keek ze hem aan “Dankjewel!” Dit was echt nu al de beste dag sinds ze hier was geweest. Enthousiast brak Laetitia weer een stukje af van haar nieuwe muffin en stopte het in haar mond. “Het is geen chocolade, maar hij is wel net zo lekker! Weet je zeker dat je hem niet terug wilt? Het is wel jouw muffin” zei Laetitia met een serieus gezicht. Diep van binnen hoopte ze maar dat hij hem niet terugwilde, want omg.

De jongen stelde zich voor als Boo Boo. “Awh, wat een lieve naam!” zei Laetitia vrolijk en knikte naar hem. Oké, het was misschien een naam die niet zo vaak voor kwam, maar het was best schattig. “Wat als je een vriendin krijgt die je als koosnaampje ‘boo’ noemt? Dan is het like Boo Boo Boo. O, ik heet Laetitia trouwens.” Ze moest echt eventjes oppassen hoor, met dat vele gepraat van haar. Dadelijk zou Boob helemaal verstrikt zijn in een waterval van woorden. Haar gezicht werd quasi serieus. “Nou eigenlijk vind ik het heel erg raar dat je mij vragen stelt, ik wil het eigenlijk niet hebben…” Plagend legde ze even haar hand op zijn arm en schudde haar hoofd. “Ik dans eigenlijk nog niet zo heel erg lang, sinds mijn dertiende pas. Maar ik kom uit Atlantic City en mijn ouders hadden een beachclub. Daar was ik al heel erg vroeg en zag ik altijd danseressen. Mijn moeder nam mij mee naar dansles en zo is het een beetje gekomen.” Laetitia haalde haar schouders op, alsof het iets heel normaal was. Maar stiekem was het voor haar het meest speciale wat haar hele leven was gebeurd. “What about you? En wat voor dans doe je?”

Het deed Boo Boo goed om te horen dat ze zich comfortabel genoeg voelde in zijn buurt. Liever dat dan ongemakkelijk. Ja, er waren mensen die spontane, vreemde acties ongemakkelijk vonden. Als hij alleen had zitten eten, en iemand was zomaar naast hem gaan zitten, zou hij zoiets ook in het begin hebben. ’Enkel beter,’ glimlachte hij. Stiekem moest hij toegeven dat hij haar ook wel gezellig vond, waardoor hij absoluut geen spijt had van z’n sociale bevlieging. Er mochten wel meer meiden zijn zoals haar. Het gesprek ging over in het google-gedeelte, waarbij Boo Boo een uiterst ernstig gezicht trok. ’Hé, jij was degene die wel van die eigen chocolade onderzoekjes wou doen. Ik ben Dhr. Phil. Geen Dhr. Bounty. Dus als je die info wou hebben, dan is er Dhr. Google.’ Bij de volgende informatie die ze vertelde, sloeg dat ernstige over in de meest droog-klootste uitdrukking. Ze vroeg zich af waarom mensen onderzoek deden naar chocola, dat dat wel apart was, maar dat ze info opzocht van tampons, dat was compleet normaal. ’Wat ben ik ineens blij dat ik m’n tomatensoep op heb. Anders had ik die nu ook niet meer lekker gevonden.’ Met een vinger schoof hij de kom ietsjes achteruit, tot het dienblad de grens stelde.

Begrijpelijk knikte de jongen. Natuurlijk wou ze graag oefenen. Daar had hij alle begrip voor. ’Of course. Als je wilt kunnen we zo wel gaan.’ Zoveel voedsel lag er niet meer op z’n bord en om eerlijk te zijn wou hij niet de gehele tijd een beetje in de kantine hangen. Dat gips hing hem al de keel uit, dus wou hij actief bezig zijn. ’Nee joh, eet die muffin maar op. Ik voel toch al een behoorlijke bodem.’ Lichtjes klopte hij op z’n maag, die alles behalve hol klonk. Merendeels doordat z’n spieren die “klappen” opving. Goede geluiddempers. ’He’s all yours, Queen muffin.’

Een lichte blos verscheen op zijn wangen. Lieve naam. Ze vond het een lieve naam! Geen jongen die dat wou horen. Nope. Boo Boo was een angstaanjagende naam. Serieus. Er viel niet mee te spotten. Kuch kuch. Nee, dat had hij gewild. Hij wist zelf ook wel dat Boo Boo een zachte naam was. Leuk voor een baby, of voor een bijnaam, niet voor een volwassen kerel. Maar goed, hij kon zijn naam niet veranderen en dus had hij het geaccepteerd zoals het was. ’Boo Boo Boo..’ Herhaalde hij. ’Jah, dat is wel geestig. Aangenaam kennis te maken, Laetitia.’ De laatste restjes voedsel vonden diens weg door z’n mond. Eigenlijk had hij nu wel genoeg gehad, en wou hij haar graag de danslokalen laten zien. Alleen nog hopen dat ze open waren, of niet bezet. Er waren genoeg dansers op deze school. Het zou hem niks verbazen als ze bezet waren. ’O-Oh echt?’ Op dat moment geloofde Boo Boo serieus dat ze het niet prettig vond, tot ze haar hand op zijn arm legde en haar hoofd schudde. ’Een beachclub?’ Lichtjes tikte zijn hoofd wat opzij, vragend. ’Je bedoelt eh.. Oh. Oké. Dat is best wel gaaf en tegelijkertijd apart.’ Opgroeien in zo’n club leek hem niet bepaald… Makkelijk. Ongetwijfeld dat je daar dingen zou zien, die je niet wou zien. ’Ik begon op mijn 8ste met dansen. Nou ja, wat je rond die leeftijd dansen kon noemen,’ grinnikte Boo Boo. ’Voornamelijk streetdance/hiphop.’ Toen stonden zijn ogen serieus, terwijl hij zachtjes over zijn slaap krapte. ’En ballroom. Maar mijn danspartner is een tijd terug verhuist, die daarop zit ik vast.’ Vervolgens schoof hij zijn stoel achteruit en tilde hij het inmiddels lege dienblad op. ’Nou kom. Dan laat ik je de lokalen zien.’

De jongen was gezellig, een grappenmaker. Daar hield Laetitia wel van. Zij kwam uit Atlantic City, waar je niet echt met jongens kon praten zonder dat er meteen iets achter zat. Ze had nou niet echt het idee dat er bij deze jongen meer achter zat, of ze was stekeblind, en dat was ook wel eens fijn. “Nou” zei Laetitia plagend met een pruillipje “Ik had wel gedacht dat je op nog wel meer gebieden gespecialiseerd was, maar als het alleen maar je eigen talkshow is…” Zachtjes grinnikte Laetitia. Dokter Phil was wel geniaal hoor, er waren zo vaak ruzies en hij kon echt heel erg goed mensen uitdissen. Dat vond Laetitia wel grappig. Bovendien wist hij ook overal een oplossing over. De opmerking over haar tampon scheen niet echt in de smaak te vallen, wat ook wel logisch was, want als je een beetje visueel was ingesteld en het je voor kon stellen, was dat niet echt een smakelijk tafereel als je aan het eten was.

Laetitia was blij met de muffin. “Oh God, ik heb mijn nieuwe bijnaam gevonden”grinnikte ze vrolijk “Laetitia Suárez, Queen of Muffins en Muffinland. Kom jij dan ook in Muffinland wonen?” God, waarom was ze zo idioot aan het doen? Het was duidelijk dat ze op haar praatstoel zat. Toch vond Laetitia niet vervelend. Boo Boo scheen haar idiote gedrag niet erg te vinden, sterker nog, hij ging er zelfs behoorlijk in mee. Dit was ook alweer een bewijs dat deze plek heel anders was dan Atlantic City, iets waar Laetitia persoonlijk wel blij mee was. Zo praatte ze nu met hem over haar thuissituatie. Laetitia haalde haar schouders op. “Weet je, het was wel zwaar, maar ook wel weer leuk…ik heb daar mijn passie gevonden en ondanks dat het niet echt het leven was wat je op televisie zit, heb ik daar wel veel geleerd en was het ook wel weer fun…zeker als je ouder bent. Dan is het gewoon uitgaan, alleen dan thuis.” Laetitia grinnikte en haalde nog een keer haar schouders op.

Geïnteresseerd had ze naar Boo Boo zijn verhaal geluisterd. “Awh Boo Boo boo” zei ze met een pruillipje “Zonde dat je nu geen danspartner meer hebt….” Hij stelde voor om te gaan kijken naar de danslokalen en daar had Laetitia wel oren naar gekregen. Stop talking, more action! Laetitia knikte enthousiast en liep achter hem aan; de eerste en laatste keer dat ze achter een jongen aan zou lopen. “Weet je, ik zou je partner wel willen zijn daarmee, maar ik heb nog nooit in mijn leven ballroom gedanst” zei Laetitia met een pruillipje en rolde met haar ogen “Maar je mag het me wel leren! Tenzij ik op je tenen sta ofzo…dan heb je dadelijk geen tenen meer over. Oh, en ik wil je echt iets laten zien in het danslokaal hoor! En dat moet jij ook doen, want dat is super gaaf en ja.” De waterval van woorden kwam uit haar mond. Laetitia had het zelfs eigenlijk niet eens echt door. “Ik praat echt teveel…maar te weinig praten is ook niet goed en I don’t know, praten is gewoon leuk.” Ze haalde haar schouders op. “Lead the way, commander Boo!”