I don't need a plastic spoon

Al heupwiegend paradeerde Prue door de straten van Palmwoods. Ze had een missie. Een missie van levensbelang. Ze moest een nieuwe jurk vinden voor het feest. Omdat één of andere onhandige loser vorig jaar tiramisu over haar heen had gegooid -weliswaar per ongelijk, zoals hij zich er zo mooi uit probeerde te lullen. Niet dat dat hem was gelukt. Hij had mooi mogen dokken voor die jurk. Het moest duidelijk zijn dat er níét met haar werd gespot.
Voor een schattig klein winkeltje bleef Prue staan. Er pasten precies twee paspoppen naast elkaar, die bovendien bijzonder smakeloos waren aangekleed. Nee, hoe schattig het er ook vanbinnen uitzag, als je zelfs je paspoppen niet goed kon kleden, kon je niets van je leven maken. Ze stapte door naar de volgende winkel. Deze was groter en één van de paspoppen had een geweldige blauwe jurk aan, bezet met pareltjes en kant. Haar hart sloeg een slag over. Deze was per-fect. Het maakte niet uit wat ze ervoor zou moeten doen, die jurk zou de hare worden.

{+ Eerste post voor Allan}

Allan haatte shoppen. Hij vond het zo ontiegelijk saai om langs alle rekken te lopen, op zoek naar iets draagbaars tussen alle zooi. De lange wachtrij bij de pashokjes, en het aan en uittrekken van tientallen kleren, om vervolgens nog een keer in de rij te moeten omdat niet alles tegelijk het hokje in mocht. Nooit van zijn leven zou hij vrijwillig gaan shoppen.
En toch was hij daar dan. De jongen had dringend nieuwe kleren nodig. Hij had voor een hele week twee outfits, en zelfs Nyx was het opgevallen. Toen ook zijn vader er achter was gekomen had hij een paar honderd euro gekregen en was hij technisch gezien gedwongen naar Palmwoods te gaan. (True story)

En nou was hij in een winkel beland die hem wel acceptabel leek. De mannenafdeling was van een fatsoelijke grootte. Anders als bij de meeste winkels die hij had gezien, die maar een klein hoekje of niks hadden. Hij had al twee shirts en een broek gevonden. Die broek paste wel, dat wist hij zeker. De shirts moest hij alleen passen, en hij had al vrij snel besloten dat dat niet in de pashokjes zou zijn, waarvoor een meterslange rij stond.
Dus was hij maar naar de dichtsbijzijnde spiegel gelopen. Allan was echter een beetje onoplettend en liep recht tegen een meisje op.
"Oh shit, sorry. Ik ben ook zo dom he." Zei hij terwijl hij geschrokken haar schouder vastgreep.

~Hot stuff incoming

Prue liep de winkel binnen. Een aangename zoete geur drong haar neus binnen en ze knikte goedkeurend. Deze zaak had klasse. Ze stond stil en nam een paar seconden de zaak in zich op. Ze wilde namelijk niet als een kip zonder kop rondjes gaan lopen, want alleen losers deden dat. En daar, in een kledingrek wat aan het mannengedeelte grensde, zag ze de blauwe stof. Met vastberaden passen liep ze erop af. De jurk was er ook nog in muisgrijs en zalmroze, maar die kleuren waren voor sukkels die zich niet goed wisten te kleden. Prue veegde haar lange lokken van haar schouder naar achteren en pakte een jurk. Maat 40. Okay, zo dik was ze ook weer niet. Het liefst droeg ze kleding van maat 36, maar haar lange armen en benen lieten dat helaas niet toe. De volgende jurk was wel de juiste maat en ze ging voor de spiegel staan om te kijken of hij de juiste lengte was. Hij was perf- Iemand duwde haar aan de kant. 'Eh, pardon?' zei ze op de bazige toon die ze altijd aannam als er een sukkel tegen haar praatte. 'Oh shit, sorry. Ik ben ook zo dom hè,' zei de jongen geschrokken en hij pakte haar schouder vast. Ze wilde hem net wegvegen, toen haar blik die van hem kruiste. De jongen voor haar was verbazingwekkend knap. Hij was heel erg verbazingwekkend knap, met zijn hoge jukbeenderen en zijn scherpe kaaklijn. Als je niet oppaste, zou je jezelf eraan snijden. 'Ach, maakt niet uit,' reageerde ze. 'Ik wilde de jurk toch net gaan passen.' Maar ze liep niet weg. Ze stond als versteend, gevangen in zijn blik. Ze verdronk in zijn ogen. Toen ze zich eindelijk eruit losrukte, viel haar ook zijn geweldige haar op. Okay, nieuwe missie. Deze jongen zou de hare worden.

'Ach, maakt niet uit, ik wilde de jurk toch net gaan passen.' reageerde het - best wel knappe - meisje. Natuurlijk had hij veel mooiere meisjes ontmoet, maar toch was dit nog niet eens zo slecht voor Pacific high.
Hij liet zijn hand zakken, hield haar blik vast. Uiteindelijk was zij degene die zich afwendde. "Wat is je naam?" Hij ging sowieso haar nummer fixen. Maar eerst even een naam, dat was een goed begin.

~ Wow Prue bish. Volgens mij zijn ze gewoon precies hetzelfde or nah XD

'Wat is je naam?' Ah, dit was een jongen van aanpak. Veel beter dan die slome dikkerds die ze wel eens eerder tegen het lijf was gelopen. Die bleven maar om hun vragen heen draaien en uiteindelijk was je een half uur verder voordat ze eindelijk iets relevants vroegen -niet dat ze het zo ver liet komen. Meestal kapte ze ze na een minuutje al af. Dat was haar regel: 60 seconden de tijd om jezelf te bewijzen en anders was je niet goed genoeg. En deze jongen, deze was goed. Hoe lang had het geduurd voordat hij haar naam vroeg? Dertig seconden, hoogstens. 'Prue. Prue Duxberry. En met wie heb ik het genoegen?' antwoordde ze en ze draaide haar vinger om een lange lok blond haar.

'Prue. Prue Duxberry. En met wie heb ik het genoegen?'
"Allan Frair." Zei hij, waarna hij de kledingstukken naar zijn andere arm verhuisde. "Zit jij hier ook op school?" Aangezien Pacific de enige school in de buurt was zou dat haast wel moesten zijn, maar als zou blijken dat ze niet bij hem op school zat wilde dat zeggen dat hij snel te werk moest gaan.

'Allan Frair,' zei de jongen en hij verplaatste de kleding van hand. Allan, dat was een schattige naam voor eens schattige jongen. 'Zit jij hier ook op school?' Prue knikte. Hij had haar binnen. Twee zinnige vragen in één minuut. Prachtig dat jongens dat nog voor elkaar konden krijgen, ze was al bijna het vertrouwen in de jongensheid kwijt geweest, maar Allan kwam precies op tijd. 'Zit jij hier ook op school?' Ja duhh. Pacific High was zo ongeveer de enige school in een straal van twintig kilometer. 'Ja. Ik zit in het derde jaar, jij?' Het zou helemaal mooi zijn als hij in hetzelfde jaar zat. Als hij haar voor kon stellen aan zijn hotte vrienden, zou haar leven perfect zijn. Zelfs een zeurende vader kon daar niet tegenop, hoe hard hij ook zijn best zou doen.

'Zit jij hier ook op school?' Hij knikte als antwoord.
'Ja. Ik zit in het derde jaar, jij?' Omg dat was toevallig. Hoe kon het dat ze elkaar nog niet eerder hadden gesproken. "Ik ook!" Lachte hij enthousiast. Hij moest toch wat nieuwe vrienden maken, aangezien die van vorig jaar waren verhuisd of geschorst.

'Ik ook!' lachte Allan enthousiast. Prue glimlachte. Mooi zo. Dit ging helemaal goed komen. Nog niet eens een maandje op school en nu al een knapperd die ze wel mocht. Hopelijk waren zijn vrienden net zo. Er viel een stilte. 'Ik ga deze maar eens passen,' zei ze uiteindelijk maar na een minuutje. Langzaam draaide ze zich naar de wachtrij. Als hij iets van haar wilde -haar Twitter of telefoonnummer- moest hij nu reageren.

En toen was het stil. Allan raakte ietwat in paniek toen hij niks meer kon bedenken. Hij opende net zijn mond om te vragen wat haar lievelingsvak was - hoe dom die vraag ook was - toen Prue besloot haar jurk te passen. "Wacht!" Hij krabde bijna verlegen op zijn achterhoofd toen hij zijn mobiel uit zijn zak pakte. "Mag ik misschien je eh, je nummer?"

'Wacht!' Goed zo, hij wist wanneer hij zijn kansen moest pakken. Prue bleef staan en draaide zich naar hem toe. Hij leek ietwat verlegen terwijl hij zijn telefoon pakte. 'Mag ik misschien je, eh, je nummer?' vroeg hij. Ze trok één wenkbrauw op en schonk hem een glimlachje. 'Sure. Nul, zes -heb je het?- één, vier, zeven, twee, drie, vijf, één, vijf,' antwoordde ze. Zelf trok ze haar telefoon ook tevoorschijn. 'En jouw nummer? Dan zet ik je meteen ook even in mijn telefoon.' Ze lachte en veegde een lok haar uit haar gezicht. Zou ze voorstellen om iets met hem te gaan doen? Nee, hij was de jongen, hij moest maar met het idee komen. En trouwens, ze had nooit zelf het initiatief genomen in één van haar vorige relaties. De jongens moesten haar maar zien te boeien, anders hadden ze pech. Ze kon toch wel beter krijgen.

Nadat hij ook zijn nummer had opgenoemd glimlachte hij even. "Nou, dan zie ik je nog hé." Allan stak zijn hand op en liep tevreden naar de andere kant van de winkel, waar een spiegel was waarvoor hij zijn shirts kon passen.

Ook hij gaf zijn nummer. Hij lachte, waarna hij zei: 'Nou, dan zie ik je nog, hé.' Hij stak zijn hand op en liep weg. Prue keek hem met een klein lachje op haar gezicht na. Ze zei toch: die zou de hare worden? Een jongen én een geweldige jurk. Ze liep naar de rij voor de pashokjes. Voor haar stond een oude dame, met een stel kledingstukken in haar hand waar Prue alleen maar haar neus bij op kon halen. In een zaak met zoveel klasse was het toch wel bijzonder lastig om die lelijke kleding te vinden, maar het was de vrouw gelukt. Bravo. Het meisje trok haar neus op voor dat soort mensen. Stiekem kropen ze het magazijn in, op zoek naar rondslingerend goed wat al jaren uit de mode was. Althans, dat was haar verteld. Niet dat ze dat geloofde. Die mensen hadden gewoon een ingebouwde radar om lelijke kleding op te sporen, that's it.