Daar steek ik mijn hand niet voor in het vuur {+Jae}

Er waren de goede acteurs, daarnaast de leerlingen die er moeite mee hadden maar duidelijk hun best deden, en je had de luiwammesen. Deze kinderen vonden acteren gênant, namen het niet serieus en zagen het als een uurtje luieren. Zij waren onbegonnen werk: hen gunde ze het voordeel van haar excellente zaterdagse bijlessen niet. Maar de mensen uit de tweede groep gaf ze een kans. Haar leerling van vandaag had ze om negen uur ingepland. Lekker vroeg, lekker fris, lekker met een kater. Het was nu een over negen: voor elke minuut die een leerling te laat was kwamen er twee bij aan het einde van de les. Een beetje discipline mocht best.

Glimlachend vouwde ze haar handen ineen toen haar bijleerling aan kwam lopen. 'Hallo jongen.' Ze ging bij de deur staan en maakte een weids gebaar naar binnen. Zwierig sloeg ze de deur achter zich dicht. 'Heb je geoefend met wat ik je gegeven heb?' Het was een verschrikkelijke dialoog. De allerverschrikkelijkste die ze in de la "Dialogen" had kunnen vinden. Het heette "Daar steek ik mijn hand niet voor in het vuur" en het ging over een concertpianiste wier hand geamputeerd moest worden. Dat had Dolores met opzet gedaan: hoe slechter het script, hoe moeilijker het was om je in te leven, dus hoe groter het leerproces. Ze liep naar haar ladenkast en haalde er een kopie van "Daar steek ik mijn hand niet voor in het vuur" uit. 'Ik ben de dr. Johnson en jij Janine, ja? Begin maar.' En hij moest ook nog eens een vrouw spelen. Vandaag gingen ze veel vooruitgang boeken.

~ooc powerplay afgesproken