Baby, did you forget to take your meds? [+Dalton]

Zuchtend stond de scholier op van zijn stoel en propte zijn boek terug in zijn tas. Toets hier, project daar, dacht iedereen nou dat ze de enige waren die werk opgaven of wat? Serieus, voor morgen nog een essay schrijven en een repetitie wiskunde. Vooral dat laatste was voor hem een ramp, wat haatte hij examenklassen. Lester viste zijn agenda uit het zijvakje van zijn rugtas en opende het op de bladzijde waar hij zijn rooster op geplakt had. Twee tussenuren. Eindelijk tijd om wat uit te rusten, of eigenlijk, nee, daar had hij juist geen tijd voor. Eerst moest hij de wiskunde stof zien te begrijpen en in zijn hoofd stampen. Geweldig.

Gestrest duwde hij de deur open en begaf zich op de gangen van de school. De mede-leerlingen stroomden langs, op weg naar hun volgende lokalen, terwijl hij voort slenterde. Met een plof werd het gewicht op zijn rug lichter. Ook dat nog, zijn rits was opengegaan en nu lagen zijn schoolboeken achter hem op de grond. Met een geïrriteerde trap schoof hij ze naar de zijkant. gelukkig was de stroom kinderen al voorbij, en nu was hij de enige overgebleven in de gang. Met niet veel enthousiasme begon hij de op de grond gevallen boeken weer terug in zijn tas te proppen. Ugh, had hij nou maar geslapen gisteravond. Maar natuurlijk moest hij weer zo nodig tot 2 uur in de nacht gitaar spelen, buiten op een stenen trappetje. Hij fronste toen een hoofdpijn kwam opduiken. nee toch, daar had hij al meer dan een jaar geen last van gehad. Moest dat echt precies nu opduiken? Met elke hartslag werd de hoofdpijn erger, okay dit ging de verkeerde kant op. Waar waren zijn medicijnen gebleven? Hij rommelde in het voorvakje van zijn tas, maar dat was leeg. Hij kreunde zacht. "Fuuuuuuhk..." Nu wist hij het weer, ze lagen bovenop zijn kastje in zijn slaapkamer. Te ver weg voor nu. Lester leunde met zijn rug tegen de gang muur aan en rustte zijn hoofd in zijn handen. "I hate my life."

thank you Sarah of Kickstart!

Kan het nog erger worden dan dit? Die gedachte schoot door zijn hoofd. Ja, dat wel. Dit was verreweg niet de ergste migraine aanval die hij had gehad, gelukkig. Voetstappen galmden door de gang, steeds harder, tot ze bij hem aangekomen waren. 'Hey mate.' zei een iemand met een sterk brits accent. Met moeite opende Lester zijn ogen en probeerde op de wazige figuur voor hem te focussen. Het was een man, duidelijk geen leerling, dus het moest wel een leraar zijn. 'Alles oké?' Nee, dat was hij zeker niet, maar dat had de man zelf natuurlijk al lang gezien. 'Moet ik anders water voor je halen? Lester nam even de tijd om de vraag tot zich door te laten dringen, en knokte toen langzaam. Na deze vraag besefte hij pas hoe droog zijn keel aanvoelde. "Ja.. Graag." antwoordde hij de onbekende, maar duidelijk sympathieke, man voor hem. "Het gaat vanzelf over.." mompelde hij, half tegen de man, half om zichzelf moed in te spreken.

OOC: trash, ik haat writersblock D: Dit is letterlijk het kortste dat ik heb geschreven in en lange tijd

thank you Sarah of Kickstart!