Million miles an hour [&Theresa]

Student

Boo Boo Wynter

WORDS; 251 TAGS; Theresa Littlewood NOTES; Fuck post, sorry :'x

’JIJ VIEZE HOND!’ Weergalmde een kwade stem door de hallen, de snelle voetstappen overstemmend. Al lachend keek de zwartharige jongen om. Niet al te lang, want dan zou hij volop ergens tegenaan knallen. Zijn bambi bruine ogen stonden twinkelend, tevreden met het behaalde resultaat. Zojuist had hij een smackcam uitgevoerd op een klasgenoot. Het slachtoffer was een lompe jongen, iets ouder dan Boo Boo zelf was, en had een nogal kort lontje. Dat maakte het enkel leuker. Toch had Boo Boo niet geheel verwacht dat die jongen ook zo tekeer tegen hem zou gaan. In de klassen konden ze goed met elkaar opschieten, dus dacht hij dat een grapje er wel vanaf kon. Wellicht had hij niet meteen met een smackcam moeten beginnen. Iemand vriendschappelijk in het gezicht meppen was wel drastisch.
Voor een tweede keer keek hij achterom. Deze keer was het slachtoffer in zicht. Wauw, die gaf niet snel op. Hoe kon hij hem in hemelsnaam loodsen? Last minute sloeg Boo Boo rechtsaf, richting de Lounge, met de instelling over de bank heen te springen. Twee, drie, vier passen, toen zette de jongen zich af. Echter had hij niet verwacht dat zijn voet zou blijven haken achter de rugleuning. ’Whoa!’ In een poging om z’n gezicht te redden, maakte hij een soort koprol, waarna hij op zijn rug op de vloer bleef liggen. Verbouwereerd staarde hij omhoog, waar het plafond veranderde in een gedaante. Een vrouwelijk onbekend figuur. Meteen zette Boo Boo een onschuldige, brede glimlach op. ’Oh hey!’

Student

Haar les was eindelijk voorbij. Godzijdank. De leraar was tekeer gegaan tegen verschillende meisjes die niet wouden stoppen met praten en haar oren deden pijn. Het grappige was dat de leraar alles behalve intimiderend was en schreeuwen zou dus niks helpen. Helaas kon ze aardig wat geluid produceren, dus de plek die ze had uitgekozen in het lokaal had haar zeker geen plezier gedaan. Met haar grote rode tas op haar rechterschouder liep ze snel het lokaal uit. Iedereen was nog aan het inpakken, maar zij had besloten dat ze snel weg wou uit het lokaal en had dus erg snel ingepakt. Ze glimlachte naar wat vriendinnen waarvan ze wist dat die andere vakken zouden hebben en liep daarna het lokaal uit. De gangen zaten vol en Ther wist een plek waar het nu rustig zou moeten zijn. Haar volgende les viel uit door een zieke leraar, dus zij was van plan 1 uur lang gewoon op de bank te zitten. Geschrokken keek ze achterom toen ze geschreeuw hoorde. "JIJ VIEZE HOND!" Ze kon het niet laten om zacht te lachen. Haar haar zat voor haar ogen dus ze kon niet zien wie het was, maar ze zag wel hoe een jongen met zwarte haren duidelijk probeerde weg te komen van het geschreeuw. Gelukkig speelde het zich wel een eind achter haar af. Zijzelf liep gewoon door naar de lounge en besloot het te negeren. Ze had niet zo'n zin om middenin die drama te zitten. Toen ze rondkeek in de lounge was er inderdaad bijna niemand, maar de stilte werd al snel verbroken. De jongen met de zwarte haren kwam aanrennen en probeerde over een bank te springen. Met haar tas nog op haar rug keek ze hoe de jongen voor haar voeten op de grond viel. Eerst boog ze zich geschrokken over de jongen heen, maar toen hij een brede glimlach op zijn gezicht had begon ze te lachen. "Oh hey!" Met een glimlach keek ze de jongen aan en stak een hand naar hem uit om hem weer overeind te helpen. "Hey"

Student

Boo Boo Wynter

WORDS; 275 TAGS; NOTES;

Meer akward dan dit kon het haast niet worden. Het feit alleen al dat iemand de val zelf al had gezien, maar dat hij recht voor iemands voeten viel… Dat was de top. En dan ook nog eens voor een meid. Extra beschamend. Mannen wouden niet falen in het zicht van een vrouw. Om zijn schaamte te doen verdoezelen, glimlachte Boo Boo maar wat, alsof er niks gebeurd was. De beste strategie en het leek nog te helpen ook, want op het gezicht van de jongedame verscheen een glimlach. Ze stak haar hand behulpzaam naar hem uit, waarna haar stem zijn oren binnendrong: "Hey"
Even leek Boo Boo niet te weten wat hij van die hand moest denken. Nam hij haar hulp aan, of bleef hij zo contactloos liggen? Deze dubio duurde slechts enkele seconden, tot hij toch maar besloot haar hand aan te nemen. Zijn vingers sloten zich om haar hand en kwam omhoog, zo min mogelijk op haar proberend te steunen. Alsof ze erg breekbaar was, en doormidden zou gaan bij het trekken van zijn gewicht. Boo Boo keek niet op meiden neer, maar had wel geleerd teder voor ze te zijn.Old school, hij wist het, en toch bleef het een principe van hem. ’Nah dat ging niet helemaal zoals gepland,’ begon Boo Boo nogal nuchter, met een vleugje droogheid er doorheen. ’Maar bedankt voor het omhoog helpen.’ Eventjes wreef hij ongemakkelijk in zijn nek, waarna hij zich iets besefte. Hij richtte zijn groot opgezette bambi bruine ogen op haar. ’Ik heb je hopelijk toch niet geraakt of zo? Niks gebroken? Geen schrammetje?’ Wist hij veel. In een val kon heel wat gebeuren.

Student

Kort bleef hij naar de hand kijken, alsof hij niet wist wat hij ermee moest, maar al snel voelde ze hoe zijn hand de hare raakte. Extreem voorzichtig pakte hij haar hand en zonder erop te steunen stond hij op. Ze liet het gewoon gaan dat hij zo voorzichtig met haar deed, want het was eerder fijn dan vervelend. "Nah dat ging niet helemaal zoals gepland, maar bedankt voor het omhoog helpen." Hij wreef ongemakkelijk in zijn nek, zoals veel jongens deden op zulke momenten. "Ik neem aan dat je niet had gepland om te vallen nee.", zei ze lachend terwijl ze haar haar achter haar oren deed. "Geen probleem.", gaf ze nog als antwoord op zijn bedankje. De stilte die daarna volgde duurde niet lang, want de jongen voor haar richtte zijn ogen op haar. Zijn ogen vielen haar erg op, want ze waren best mooi helder bruin. "Ik heb je hopelijk toch niet geraakt of zo? Niks gebroken? Geen schrammetje?" Het was grappig hoe hij haar vroeg of ze een gewond was geraakt bij zijn val. Zachtjes schudde ze dan ook haar hoofd. "Geen schrammetje.", herhaalde ze uit zijn zin om duidelijk te maken dat ze niks had. "Het was jouw val hé? Heb jij jezelf geen pijn gedaan?" Haar groen/bruine ogen gingen over hem heen om te kijken of hij zichzelf geen pijn had gedaan.

Student

Boo Boo Wynter

WORDS; 326 TAGS; NOTES;

Rustig klopte Boo Boo het overige vuil van zijn kleren af. Ondanks dat de vloer schoon leek wou hij niet het risico lopen met smerige kleren rond te banjeren. Buiten school vond hij dat niet zo’n ramp, maar eenmaal binnen, tijdens de lessen enzo, hield hij zich graag schoon. "Ik neem aan dat je niet had gepland om te vallen nee.", sprak ze lachend. Haar lach stak hem aan, waardoor hij zelf zacht lachte. Zou wat zijn zeg, expres willen vallen. Kleine kinderen deden zoiets. Niet hij zo super volwassen was. Blegh, Boo Boo zou niet eens willen. Nóg niet in ieder geval. Tiener zijn beviel hem nog altijd. "Geen probleem." Vervolgde ze. Plots begon zijn hart sneller te kloppen, veroorzaakt bij de illusie dat hij haar wellicht geraakt had met één van z’n toen rondvliegende ledematen. In zijn hoofd zag hij het al helemaal voor zich: hoe hij over de bank kletterde en daarbij haar schramde met een sneaker. "Geen schrammetje." De verlossende woorden die zijn hart weer liet kalmeren. Opgelucht zuchtte Boo Boo. ’Goed om te horen,’ glimlachte hij. "Het was jouw val hé? Heb jij jezelf geen pijn gedaan?" Hij keek toe hoe haar ogen over hem heen gleden, zoekend naar een enige verwonding. ’Oh eh, nee hoor.’ Inspecterend bekeek hij z’n blote armen eens. ’Niet elke val voor een vrouw hoeft pijn te doen.’ Soepeltjes kwam het over zijn lippen zetten, als de onschuld zelve. Er zat niet bepaald een achterliggende gedachte bij. Of tenminste niet meteen. Bij het beseffen van wát hij nou werkelijk had gezegd, kon hij zich haast wel voor de kop slaan. ’Maar goed, volgens mij stoor ik je bij het relaxen,’ lulde Boo Boo er overheen. ’Dus ik zal wel gaan. Neem anders koffie, thee of wat fris vanuit de kantine op mijn kosten. Zeg de kantinejuffrouw dat het van Boo Boo komt en dan snapt ze het wel. Speciaal voor de schrik!’

» { Theresa Littlewood }
» The morning after~ (Allan & Theresa )