[Jade]Damn, those cheerfull mornings.

Student

Zijn eerste week zat erop, hij had die met glans doorstaan en had er al wat vrienden bij. Het ergste van alles was dat zijn ouders nog steeds niets van zich hadden laten horen buiten een vaag berichtje dat ze goed terug in Engeland waren aangekomen. Maar ach, wat kon het Hal schelen hoe zij het stelden, of waarom ze nog niet hadden gebeld. Hij had het hier uiterst naar zijn zin, ja er waren wel wat rare mensen op de school maar wat zou je willen met zoveel diversiteit in vakken. Hij wreef in zijn ogen en ging recht in zijn bed zitten. Het licht scheen al fel door de gordijnen dus hij was waarschijnlijk langer blijven liggen dan noodzakelijk. Niet dat het uitmaakte, het was een vrije dag. Zijn kamergenoot, Finn, lag niet meer in zijn bed en de andere bedden waren ook leeg, maar daar sliep ook niemand in. Hal sloeg zijn hand door de stofdeeltjes die door de lucht dwarrelden en bedacht zich wat hij vandaag kon doen. Hij was hier nog maar een week, alles rond de campus had hij ongeveer weten te vinden dus het was tijd voor een stapje verder, Palmwoods.

Na een frisse douche maakte hij van deze vrije dag gebruik om zijn haar er niet zo warrig uit te laten zien als afgelopen week. Hij streek het keurig naar achter en knikte beleefd naar zijn eigen spiegelbeeld voor hij in zijn kleren kroop (klik). Hij trok zijn koptelefoon over zijn hoofd voor het geval hij de dag in zijn eentje zou moeten doorkomen en verliet zijn kamer. Bij de kantine stopte hij voor een appel voor hij zich naar buiten begaf. Het weer was echt geweldig, het was nog wat fris maar het beloofde een geweldige dag te worden. Daarom hield Hal voor om niet voor de avond terug op de campus te belanden. Hoe goed en beleefd opgevoed hij ook was, hij kon zichzelf niet blijven op sluiten op zijn kamer om te studeren. Er mocht ook wel wat pret af. Hij was zeker dat zijn vader hetzelfde zou zeggen moest hij de moeite eens nemen naar zijn zoon te bellen. In normale omstandigheden zou Hal de auto nemen die zijn ouders hem hadden achtergelaten. Maar omdat het zo’n mooie dag was en hij zich energiek voelde ging hij gewoon te voet richting het dorp.

Het dorp was weer een verfrissing voor Hal. Hij was het Londen gewoon, altijd maar drukte. Mensen die elkaar heen en weer duwen en bussen die door de straten snellen als zotten met tijdstekort. Hier … Hal bleef staan en probeerde iets luider te detecteren dan de twee oudjes uit de bakkerij die ruzie maakten. Kwam het omdat het nog vroeg was? Hal trok zijn jas naar omhoog en keek naar zijn horloge, het was bij elven, dat was niet meer zo vroeg. Naarmate hij dieper het dorp in trok was er al wat meer drukte maar het was nog steeds niet genoeg om het te vergelijken met Londen. Er was wat verder op de straat een klein kraampje met verse koffie/chocomelk en koeken. Hal besloot zijn hongerige maag de voldoening te geven van een extraatje. ‘Goedemorgen.’ Begroette hij de mand met een perfect vriendelijk accent. ‘Wat mag het zijn?’ Vroeg de man hem. Hal keek kort over zijn schouder naar het meisje dat in de rij stond aan te schuiven. ‘Koffie, zwart en voor de dame achter me...,’ hij keek suggestief over zijn schouder naar het meisje. ‘Kan ik u iets aanbieden?’ Vroeg hij vriendelijk. ‘Of liever gezegd, kan hij u iets aanbieden.’ Wees hij naar de man van wie het kraampje was. Misschien zou hij zijn beleefde vriendelijkheid ooit wel eens moeten terug schroeven maar Hal was niet meer gewoon. Engeland deed wat met een tiener, daar was hij het perfecte voorbeeld van …

Student

[Jade]Damn, those cheerfull mornings. Tumblr_mu26tl5BAO1qgnqkbo1_500

Dag 1. Dag 1 op haar nieuwe school en Jade had al zo verschrikkelijk veel mensen gespot die fake waren, dat ze bang was dat ze in een Barbiepoppenhuis was beland. Normaal gesproken zou iemand zeggen dat dit een geluk moest zijn, maar niet voor Jade. Nee, Barbiepoppen praten normaal gesproken niet terug. Deze Barbies praten ook nog eens een keer, vaak te dom om zelf nog maar een woord te begrijpen van wat ze zelf zeiden. Zij verachtte het, miste New York City nu al, maar ach. Ze was hier met een doel: haar muzikale vaardigheden verbeteren. Daarna zou ze weer terug kunnen naar New York City en doen alsof dit allemaal iets was wat ze was vergeten. Deze school hadden haar ouders uitgekozen, omdat deze school ver weg was van New York City, zodat ze niet langer meer afgeleid zou zijn van situaties daar, om het zo maar eventjes te noemen. Deze school was op een plek waar de zon altijd scheen, aan het strand. En Jade verachtte het. Maar ze moest het er maar mee doen.

Omdat het zo godsgruwelijk warm was, had zelfs Jade maar een kort broekje en T-shirtje aangetrokken, iets wat ze normaal gesproken nooit zou doen. Met haar ogen achter haar zonnebril bekeek ze de mensen die over de boulevard liepen. Ondanks dat het ochtend was, had Jade al een lekkere aardbeienmilkshake gescoord. Ze nam een slokje van het koude drankje en likte de slagroom die aan haar lip bleef zitten af. Omdat ze toch wel redelijk in gedachten verzonken was geweest, had ze niet gemerkt dat ze prompt tegen iemand aan liep. De milkshake viel op de grond en de inhoud van de beker verspreidde zich over het oppervlak van de stoep. Jade keek over het randje van haar zonnebril naar de persoon voor haar. “Dude. What te fuck?” zei ze geïrriteerd.

Student

Twee seconden, zo lang duurde het of hij zag het meisje komen aanwandelen met een zonnebril en een milkshake. Hij zag niet goed of ze in gedachten verzonken was, het moest haast wel want anders zou je niet naast een beer van een vent als die schuin achter Hal kijken. Hal had geleerd om niet te staren, niet te gapen en ook niet met mond open toe te kijken hoe het gebeurde. Het meisje achter hem en de man van de koffiekar hadden dat dus nooit geleerd, het meisje moest er zelfs om giechelen. ‘Koop je eigen koffie maar.’ Wees Hal haar richting het kraampje terwijl hij haar zijn plaats schonk. Maar niet zonder eerst een servetje te nemen voor de spetters milkshake de op haar kleren zaten. De man waar tegen ze gebotst wat vloekte alle mogelijke talen en keek haar nijdig aan. Hal verlegde zijn blik naar haar en merkte meteen dat ze ook geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken.

Voor twee tellen twijfelde hij, zou hij ingrijpen, haar helpen of het allemaal laten gebeuren. Hij zou geen gentleman zijn moest hij het zomaar laten passeren. Anderzijds … ze zag er niet meteen het type uit dat graag geholpen werd. Uiteindelijk was het Hal’ oeroude instinct en jaren les in beleefdheid en etiquette die zijn lichaam naar voor duwde. De man had zijn handen tot vuisten gebaald en ondanks dat Hal voor honderd procent zekerheid wist dat hij er niet tegenop kom legde hij zijn tegen diens schouder. ‘Wandel door, je wilt je dag niet beginnen met dit.’ Wees hij naar de gemorste milkshake op de grond en dan naar het meisje. Hij wist sowieso al niet wat een vent als deze tegen een meisje als haar, omdat ze een vrouw was en niet omdat ze er kleinzerig uit zag, zou beginnen. Mannen die vrouwen gewelddadig iets aandeden stonden sowieso al bovenaan zijn haatlijstje. Hal wachtte het gespannen af, uiteindelijk liep de man lichtjes vloekend weg. Fysiek was Hal niets waard, buiten dat uurtje lopen zo nu en dan in de week zou hij het nooit winnen tegen zo’n vent. Hij draaide zich terug naar het meisje en hield het servetje voor. ‘Sorry daarvoor.’ Wees hij de man na, alsof hij er verantwoordelijk voor was. ‘Wil je een nieuwe?’ Wees hij naar de lege milkshakebeker. Hij vroeg expres niet of het wel ging met haar want hij had een licht vermoeden dat ze dat niet graag zou horen. Ze zag er sterker uit dan de meeste standaardmeisje die hij had ontmoet, rebelser, anders zou je niet “Dude, what te fuck” roepen tegen een beer twee keer je grootte en breedte …

Student

Deze man. Even serieus, hoe kwam het in je op om zo maar, midden op het pad, stil te blijven staan? Dan zat er gewoon iets niet goed in je hoor. En ze waren dan wel allebei niet vies geworden, Jade was toevallig wel mooi haar milkshake kwijt. En een milkshake was wel iets wat ze heel erg graag dronk hoor, het was haar favoriete drankje. Het maakte toch niet uit hoeveel ze er dronk, want ze werd er niet dik van. In milkshake barretjes ging ze soms wel eens milkshakes halen, en dan wilde ze altijd een nieuwe smaak proberen, maar dan kwam ze altijd uit bij aardbei. Of oreo, maar dan moest het echt wel een speciale dag zijn.

Maar goed, de man. De man scheen zelf ook aardig geïrriteerd te zijn. “Kan je niet uitkijken ofzo?” gromde hij naar haar. Jade trok haar perfecte wenkbrauwen omhoog. “Uhm, ik weet niet hoor, maar ik geloof dat dit een boulevard is en als je midden op die boulevard stil staat, moet je ook kunnen accepteren dat mensen dan tegen je aan lopen. Wat ik dan weer iets minder vind, is dat mijn milkshake op de grond ligt, waar ik net aan begonnen was en die mij ook gewoon 5 dollar gekost heeft.” Jade sloeg haar armen over elkaar. De man keek haar eventjes verward aan, maar werd al gauw zo rood als het achtereind van een baviaan. “Moet jij eens goed luisteren meisje, jij bent heel erg brutaal!” begon hij en zette dreigend een pas naar voren. Jade trok haar wenkbrauwen op. Ze was niet bang hoor. “Nobody is gonna touch me, that’s all I know” zei ze tegen de man, en precies op het moment dat deze zijn mond open wilde trekken, begon iemand anders zich ermee te bemoeien.

Haar blik, met opgetrokken wenkbrauwen, ging nu naar de jongen. “Wandel door, je wilt niet dat je dag begint met dit.” O oké, was zij een ‘dit’? Fijn, nu werd ze niet alleen uitgemaakt voor brutaal meisje, maar ook nog eens aangesproken alsof ze een of andere ziekte was. Maar het maakte niet uit, voor nu dan, want de jongen kwam wel voor haar op. En dat was wel fijn, want ondanks dat Jade zich echt niet zomaar door iemand zou laten slaan, zag de man er wel redelijk gevaarlijk uit (lees: het type dat je op je rug op z’n knie legt en dan je rug breekt). En aangezien Jade nog best wel een tijdje met haar rug wilde blijven rondlopen, besloot ze de jongen maar eventjes zijn zegje te laten doen.

En het hielp, want de man droop af. Een opgelucht zuchtje ontsnapte uit haar mond. “Thanks man” mompelde Jade en nam dankbaar het servetje van hem aan, want ze had toch wat spetters op haar schoenen ontdekt. Een beetje wankelend haalde ze het er vanaf. De jongen excuseerde zich voor de man en vroeg of ze een nieuwe wilde. Jade glimlachte naar hem. “Nah, die krengen zijn vijf dollar per stuk, ik neem ze al veel te veel en ik moet een beetje op m’n geld letten.” Ze haalde haar schouders op. Dan maar eventjes geen milkshake. Snik. Maar ze schudde eventjes haar hoofd. “Wacht, je excuseerde jezelf voor die man? Daar kan jij toch niets aan doen, gekkie” grinnikte. Haar ogen stonden opeens weer heel serieus. “Tenzij dit een of andere psychopathische manier is om mij te versieren, want dan moet ik je teleurstellen, het heeft niet gemerkt.”

Nogmaals schudde Jade haar hoofd. Ze legde haar hand even vriendelijk op zijn schouder, ze had wel zowat haar leven aan hem te danken. “Thanks, nogmaals. Ik ben Jade…” stelde ze zichzelf voor. Haar blik ging nog een keer naar de man, die iets verderop met een aantal anderen scheen te praten en nogal hun kant opkeken. Haar wenkbrauwen fronsten zich. “Uhm. Is het nog wel veilig, denk je?”

Student

[Jade]Damn, those cheerfull mornings. 2a7x6xd

Het ging er verbaal heftig aan toe. Hal had eigenlijk niets anders verwacht van haar, ze had de uitstraling om heftig te zijn. En het was eigen voor mannen om fysiek vuisten te wisselen en voor vrouwen om verbaal elkaar te gaan uitschelden. Al had je die uitzonderlijke gevallen die niets liever deden dan elkaar in het haar vliegen. Gisteren noch had hij twee meiden op school tekeer zien gaan tegen elkaar. In Londen zag je niet veel van die dingen dus hij had met Finn uit hun kamerraam staan kijken, en eerlijk … het was lachwekkend. Niet perse omdat ze ruzie maakte meer op de manier hoe ze met elkaar vochten, grijpend naar elkaars haar, nagels overal. Uiteindelijk hadden twee leerkrachten ze uit elkaar gehaald en was de pret voorbij. Hal vroeg zich af of het hier ook zo uit de hand zou kunnen lopen. Hij was best opgelucht als de man het afdroop, zijn schouders zakten meteen twee centimeter van opluchting. Hal had er geen idee van gehad dat hij er toch wel gespannen had bijgestaan. Het gevloek bleef nog even door gaan bij de man, soms gemompel en soms luidop terwijl hij het meisje boze blikken bleef toewerpen. Ze had een punt, een straat was om door te stappen, niet midden in stil te blijven staan.

Ze bedankte hem en Hal knikte geapprecieerd, zo was hij nu eenmaal. Veel Amerikanen hadden even raar gekeken toen Hal met zoveel vriendelijkheid en beleefdheid door de school manoeuvreerde. Het accent bracht dan weer alles tot perfectief, alsof accenten direct link gaven aan je afkomst en de manier van leven daar. Niet heel Londen was zo goed opgevoed als hem, het was een familietrekje dat al heel wat jaren traditiegetrouw werd opgevolgd. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn jas en knikte kort naar de man van het koffiekraam voor de koffie. Hij bleef het meisje aankijken terwijl ze hem vertelde dat ze er geen meer hoefde te hebben, dat ze op haar geld moest letten. Hal wou meteen ter hulp schieten en haar één aanbieden alleen was dit een koffiekraam en wist hij niet of ze het zou appreciëren. ‘Iets anders? Ik betaal.’ Wees hij richting het koffiekraam met koeken waar de man zijn koffie maakte en overhandigde. Hal gaf hem wat geld en staarde dan naar het zwarte goedje in het bekertje. Dit zou zijn allereerste koffie in Amerika zijn en hij was er eigenlijk best nieuwsgierig naar.

Zijn aandacht werd van de koffie weg gerukt door het meisje. Er schoot meteen een schalkse glimlach op zijn lippen bij haar woorden. ‘Ach kon maar proberen.’ Knipoogde hij geamuseerd. Hij zou nooit iemand anders “inhuren” als hij het zelf zoveel beter kon aanpakken dan dat. Zijn blik gleed kort naar de kant naar was gelopen, hij stond te praten. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op en gaf hij het echte antwoord. ‘Oude gewoonte.’ Zei hij. Zijn blik dreef terug naar zijn koffie, hij nam een slokje en trok meteen een vreemd gezicht. De man achter het karretje keek hem kritisch aan, kon hij eraan doen dat de koffie niet smaakte. Ze legde haar hand kort op zijn schouder en stelde zich voor als Jade. ‘Hal, de ontmoeting was aangenamer geweest onder andere omstandigheden.’ Glimlachte hij vriendelijk voor hij haar blik volgde bij haar vraag. De mannen keken allemaal hun kant op en Hal fronste zijn wenkbrauwen. ‘Laten we dat maar niet uitvinden en gewoon weg wandelen. Ik heb mijn basebalbad op mijn kamer laten liggen.’ Grapte hij om duidelijk te maken dat hij er niets van zou bakken als het op vechten zou uitdraaien …

Student

Ondanks dat Jade niet echt heel erg bang voor de man was geweest, was ze toch opgelucht dat hij ergens anders zijn heil ging zoeken. Als het echt op knokken uit zou draaien, dan zou Jade zeker wel haar mannetje staan (figuurlijk dan natuurlijk, want ze was nog altijd een meisje), maar het zou meteen zo’n rare indruk van haar geven. Ze was hier nog maar net en wilde niet meteen de reputatie van het meisje krijgen dat iedereen maar in elkaar sloeg. Maar goed, mocht dat er ooit van komen…dan wisten ze in ieder geval voor wie ze moesten uitkijken ofzo? I don’t know, Jade had nooit echt een ding gehad met reputaties. Like, wie plaatst die mensen in hokjes? Je hebt de populaire meisjes, de nerds, het voetbalteam. Maar wie plaatst die mensen in die hokjes? En sterker nog, als je eenmaal in zo’n hokje zit, waarom zou je dan accepteren dat je in een hokje bent geplaatst? Jade was al verschillende dingen in haar leven genoemd: een hippie, een rockstar, een nerd, een artsy, maar ook wel eens een diva en een snob. Maar niemand kon nou echt plaatsen in welk hokje Jade paste, en dat scheen mensen helemaal gek te maken. And Jade loved it.

Maar goed, de jongen. Hij bood aan haar milkshake te betalen. Afwijzend schudde Jade haar hoofd. “Nee, jongen, sorry. Ik ben niet het meisje dat je meteen helemaal uitkleed qua geld. Je hoeft echt niet te betalen hoor, gekkie.” Wat was dat toch met jongens die altijd voor haar wilden betalen? Het was niet dat Jade nou echt een geldmachine was, want het geld van haar optredens had ze voornamelijk gespaard, maar het was ook weer niet echt dat ze een arme sloeber ofzo was. Ze kon makkelijk zelf een milkshake kopen, alleen was het die vijf dollar gewoon niet waard. De jongen stelde zich voor als Hal. Ah, een Engelse naam. Jade had al eerder het vermoeden gehad, maar dat werd nu ook door hem bevestigd. “Klopt, maar laten we onze dag niet verpesten door neanderthalers.” Ze haalde haar schouders op, waarom zouden ze hun dag laten verpesten door iemand die duidelijk zijn dag niet had gehad? Jade kon er niet echt wakker van liggen, het was die man zijn probleem.

“Laten we dat maar niet uitvinden en gewoon weg wandelen. Ik heb mijn baseballbad op mijn kamer laten liggen.” Jade lachte eventjes beleefd. “Nou, wel stoer hoor, een man die een andere man in elkaar slaat voor een meisje.” Ze grijnsde nog een keer naar de jongen en draaide zich naar het koffiekarretje toe. “Hey, mag ik een kersenthee, met extra suiker alsjeblieft?” De man knikte. “Welke maat?” Nadenkend beet Jade eventjes op haar onderlip. “Doe maar large, je weet wel wat voor dag het is.” De man grinnikte even en overhandigde haar een kartonnen beker, met daarop een dekseltje waarop ze kon drinken. Jade legde twee dollar op het karretje en wuifde het wisselgeld weg. “Thanks man!”

Ze richtte haar aandacht weer op Hal, stak haar arm door die van hem en begon hem mee te loodsen, gewoon een beetje over de boulevard wandelend. “Sorry hoor, maar dadelijk komt hij nog echt naar ons toe” legde Jade uit en keek ondertussen naar de andere mensen die over de boulevard liepen. “Dus, je bent Engels?” vroeg Jade nieuwsgierig “Zeg alsjeblieft ‘ja’, anders wordt dit een heel awkward gesprek. Ik dacht het aan je accent en je naam enzo, maar….ja, I don’t know, mijn achternaam is ook Garcia en ik ben niet Spaans ofzo.” Damn, waarom moest ze dat nou weer zeggen? “Engeland is cool tho! Ze hebben daar de beste thee. Ik ben in Londen geweest, geweldige stad” legde Jade uit, om de boel een beetje te verzachten.

Student

Hal kon het niet laten, hij keek altijd eens terug naar de mannen die ondertussen de “cavalerie” er had bij geroepen. Hij vroeg zich af wat er zou gebeuren als ze besloten met zijn allen hun kant uit te komen. Ze zagen er allemaal uit alsof ze elk moment een Harly Davidson tevoorschijn konden toveren en er brullend op konden weg rijden. De enige optie die Hal zag was om er vandoor te rennen, niet zonder Jade met zich mee te sleuren natuurlijk want wat hij geleerd had was om altijd de dames voor te laten op alles. En als ze niet zouden lopen dan was hij waarschijnlijk op het einde van de rit appelmoes op de stoeptegels. Hij was wel zo eerlijk om toe te geven dat hij het nooit zou halen tegen gelijk welke vent met een beetje spieren. Hal was slim in zijn koppie en daar bleef het meestal bij.

Toen ze zijn aanbod afsloeg aanhoorde hij met een geamuseerde glimlach haar uitleg. ‘Uiteraard, wat je zelf wil.’ Reageerde hij gelijk beleefd. Het was weer zo’n routine van hem. Niet dat hij iedereen overal op traceerde maar hij had nu van die dagen dat het wel eens kon. Zoals vandaag, geen idee waarom maar Hal was heel opgewekt en goedgehumeurd uit zijn bed gekomen. En dat droeg altijd positief bij aan iedereen die in zijn omgeving te vinden was. Hij vond haar “gekkie” woord wel geweldig klinken, zijn mondhoeken veerden altijd omhoog als ze dat woord zei. ‘Neanderthalers.’ Herhaalde hij het woord terwijl hij goedkeurend knikte. ‘Ik was op zoek naar het juiste woord.’ Hij keek terug over zijn schouder naar de mannen en richtte zich gelijk weer op zijn koffie toen ze allemaal hun kant uit keken. Eerlijk, hij zou blij zijn als ze hier weg waren.

‘Ik vrees dat ik niet meer verder zal geraken dan één slag met die basebalbad, zo goed ben ik niet.’ Gaf hij eerlijk toe. Zelfs met een bad zou het hem niet te goeden komen. Hij had eigenlijk nog nooit gevochten, Hal was beter met woorden dan met zijn handen. Terwijl Jade haar thee bestelde, wat hij beter ook had gedaan, richtte Hal zich weer vol concentratie op zijn koffie. Hij probeerde een nieuw slokje maar het maakte niet uit, de smaak bleef verschrikkelijk. Hij hield de beker een beetje omhoog en bekeek het vanuit een ander perspectief. ‘Mijn allereerste koffie hier.’ Kondigde hij aan eens Jade haar thee had aangenomen. ‘Hij trekt op niets.’ Bevestigde hij teleurgesteld. Hij dronk in Engeland ook koffie maar die was daar helemaal anders. Ze stak haar arm door de zijne en trok hem mee, hij volgde meteen. En toen begon ze te praten, praten waar geen einde aan kwam en dat Hal met een glimlach gade sloeg terwijl hij luisterde, hij knikte meteen instemmend. ‘Ja!’ Zei hij opgetogen. ‘In Engeland geboren en getogen.’ En hij was er trots op, heel trots. ‘Vanwaar kom je dan wel als het niet uit Spanje is? Als ik zo nieuwsgierig mag zijn.’ Vroeg hij nieuwsgierig. Toen ze over Engeland vertelde kon hij enkel maar instemmen. ‘Ik ben uit Londen, hier is het een stuk rustiger tegenover daar. En de thee …’ hIj zweeg en sloot in een genietend gebaar zijn ogen. ‘Er is geen betere thee. Ik heb twee dozen op mijn kamer staan dus als je het nodig hebt dan vind je me wel ergens en trakteer ik je met plezier op een tas. Theefans moet je koesteren, ze zijn met zoveel niet meer.’ Legde hij uit. Zijn blik ging weer naar de omgeving, het was hier rustig, te rustig zou je bijna zeggen …

Student

Hal bleek uiteindelijk een hartstikke gezellige jongen te zijn. Normaal gesproken was Jade niet echt het typen dat met een totaal vreemde jongen een lekker bakkie gaat staan leuten, maar dit was anders. Hij had haar gered van een vechtpartij en was voor haar opgekomen. Niet dat Jade dat niet zelf kon, maar hey, als iemand het voor haar wilde doen, waarom niet? Jade knikte. “Ja, ik heb gehoord dat Amerikaanse koffie heel anders is dan Europese koffie. Hij bevalt niet zo, heb ik het idee?” zei ze met een grijns. Jade nam een slokje van haar eigen thee. Die was gelukkig wel lekker te drinken. Ze was gek op lekkere zoete thee. Sowieso was ze eigenlijk wel gek op alles wat zoet was: aardbeienmilkshakes, cherry cola, vanille cola, kersenthee met extra suiker, Turkse appelthee.

Hal zou ook wel van thee houden, want hij kwam namelijk uit Engeland. Of was dat een generalisatie, dat iedereen in Engeland van thee hield? Jade maakte het vrij weinig uit, zij hield van thee en dat was wat belangrijk was. “Ik kom uit New York” vertelde Jade “Lekker origineel.” Ze grijnsde. “Ik ben geboren in Queens, maar ik heb, voor ik hier naar toe kwam, in Brooklyn gewoond. New York is geweldig, maar…het is makkelijk om er je hoofd te verliezen.” Ze doelde op het feit dat ze zelf, voor dat ze hier kwam, nogal flink was doorgeslagen. Jade had echt grote problemen gehad, en die had ze moeten fixen. Een deel van haar behandeling was dat ze hier naar toe moest, ver weg van alle problemen in New York. Ze keek op toen Hal over de Engelse thee begon. Daar had ze wel oren na. Ze knikte naar Hal. “Ja, dat lijkt me leuk! Misschien kunnen we eens samen thee drinken? Er zijn inderdaad maar weinig theefans. En de theefans die ik ken zijn alleen maar vrouwen van boven de 60 die praten over het haken van kleedjes, of mensen die iets te veel blowtjes ophebben om hun thee überhaupt nog in hun mond te krijgen.”

Ze waren met z’n tweeën naar een rustiger stuk gelopen. Jade fronste haar wenkbrauwen, liet de arm van Hal los. Haar gentleman had haar naar een plekje gebracht waar zelfs Jade zich niet echt op haar gemak voelde. “Ik ben niet iemand die zich snel ongemakkelijk voelt” mompelde Jade en trok haar wenkbrauwen op, keek Hal aan “Maar ik vind het hier…best wel een beetje spooky.” Ze slikte en liep een stukje verder het plekje in. Het was hier heel erg stil. Waren ze nog in de buurt van de boulevard? Jade had eigenlijk niet echt opgelet waar ze naar toe waren gelopen. Nieuwsgierig pakte ze een doos beet en trok er zachtjes aan. Hij viel op de grond en er kwamen een paar ratten uit. O. Snel liep ze terug naar Hal, een frons zat tussen haar wenkbrauwen. Nee, dit was niet haar plek. Opeens hoorde ze een geluid en ze schoot bijna een halve meter de lucht in van de schrik, pakte snel Hal zijn arm weer beet. “Geen woord hier over” piepte ze zachtjes.

Student

Hij bleef het proberen … de koffie … hij dacht dat het op een bepaald punt misschien gewoon beter zou smaken. Hal had een uitstekende smaak maar het mocht niet baten, bij ieder slokje dat hij van de koffie nam viel de smaak hem meer en meer tegen. ‘Nee.’ Antwoordde hij eerlijk op Jade’s koffieopmerking. Hij was van nature meer een theedrinker, ook in Londen had hij zich voornamelijk bij thee gehouden. ‘Ik beschouw het een visie om alles op zijn minst eens te proberen of te proeven.’ Hij zweeg en kieperde de beker in de eerste beste vuilbak die hij tegen kwam. ‘Bij deze gedaan.’ Hij wreef zijn handen op elkaar en keek met een glimlach opzij naar Jade.

Ze kwam van New York, oorspronkelijk uit Queens. Hij kende niet veel Amerikaanse staten maar New York kende iedereen, net als iedereen Londen kende. ‘New York.’ Zei hij op zijn overdreven Brits waardoor het er veel grappiger uit kwam. ‘Ik kan me best voorstellen dat je er je hoofd verliest, letterlijk en figuurlijk. Als ik dingen zie op televisie over New York dan vraag ik me eigenlijk af of je er een meter lang op één rechte lijn kan lopen zonder omver gelopen te worden. Ik dacht dat hartje Londen erg was maar New York,’ hij zweeg en keek opzij naar Jade. ‘Is erger denk ik.’ Hal had geen hekel aan drukte, hij was graag tussen de mensen maar dat zorgde er niet voor dat hij het geweldig irritant vond als je van her naar der werd geslingerd. Tegenover Londen en New York was het hier in zijn ogen … minder druk dan op een kerkhof. Toen ze begon over de thee glimlachte hij opgetogen. ‘Ik hou je eraan.’ Ging hij gelijk in op haar aanbod om eens samen thee te drinken. Iedere week stuurden zijn broers drie verschillende soorten thee op, zelf had hij al zes soorten liggen en gisteren had hij er nog drie toegestuurd gekregen. Hij had genoeg thee om half de school me te voeden. De oude vrouwtjes opmerking deed hem luidop lachen, het weergalmde haast waardoor Hal zijn hand voor zijn mond legde. ‘Sorry. Ik lijk wel hysterisch in deze stilte.’ Excuseerde hij zich lachend.

In de drukte van het gesprek had Hal eigenlijk geen enkele keer gekeken waar ze heen liepen. Naderhand gezien had hij dat beter zelf gedaan, niet omdat hij het hier niet kende maar omdat het zo hoorde, hij was de man die de weg zou moeten wijzen, ondanks dat hij hier nog nooit eerder was geweest. Hij hield stil en draaide om zijn as om zich te kunnen oriënteren in deze “engheid”. ‘Oke, en ik dacht dat deze stad geen enge plaatsjes zou hebben.’ Merkte hij luchtig op. Zijn blik ging naar Jade die zich duidelijk ongemakkelijk begon te voelen. Haar opmerking was gepast, het was hier “Spooky”. ‘Jade blijf hier.’ Fluisterde hij luid toen ze verder het steegje in wandelde. ‘We nemen gewoon de weg terug, al moeten we terug langs die Neanderthalers.’ Hij knikte vastberaden. Jade opende een doos waar gelijk twee ratten uit kwamen gelopen. Ze kwam fronsend terug naar hem toe gewandeld. ‘Ik denk niet dat ze een stukje pizza voor je hadden achter gelaten.’ Probeerde hij de situatie hopeloos luchtiger te maken door een smaakloze grap. En dan was er het geluid, Hal schrok, hard, hij sprong ter plaatste en meteen was Jade daar die hem rond de arm greep. ‘Oh, wees gerust, het zal niet van mij komen.’ Hij gaf haar een klopje op haar hand en begeleidde haar terug in de richting van waar ze waren gekomen …

Student

Fuck. Deze plek was echt wel eng geworden. Jade was niet echt het persoon dat snel aangelegd was, in New York was ze wel engere plekken tegen gekomen, maar omdat ze niet wist wat dit voor plek was, was dit eigenlijk best wel eng. Gelukkig was Hal er om haar te beschermen, alleen was ze even vergeten dat hij ook niet echt een held op sokken was en zijn honkbalknuppel thuis was vergeten. Ach ja, als ze hier niet zonder kledingscheuren zouden uitkomen, dan zouden ze in ieder geval een bakje thee met elkaar kunnen drinken in het ziekenhuis? Dat was alvast een hele positief vooruitzicht, werd Jade helemaal vrolijk van. Maar ach, wat was het ergste dat er kon gebeuren? Dat die gozers hen weer vonden? Zouden ze echt een groot probleem maken van het feit dat Jade tegen hen aan was gelopen en hen had uitgescholden? Klaarblijkelijk wel. Shit.

Er was een rat tevoorschijn gekomen en Jade was teruggelopen naar Hal. Hij verzekerde haar dat hij niet zo verder vertellen dat ze bang was. Mmmm, jaja. Eerst zien, dan geloven. Jade had genoeg ervaring met mensen om te weten dat ze overal over roddelden. Al leek Hal niet meteen de persoon die zou roddelen, schijn kon bedriegen. Toch hield Jade nog even zijn arm vast, terwijl ze richting de andere kant begonnen te lopen. Als ze dan in de style van een schijterd ging zijn, moest ze het maar accepteren en het meteen ook maar goed doen. Ach, als Hal het zou door vertellen, zou ze snel genoeg weten wie ze wel en niet kon vertrouwen op deze school. En het diegene die over haar roddelden laten bezuren, in natuurlijk haar compleet eigen style.

Oké, Jade hoorde geluiden. Ze keek even naar Hal. “Fuck” mompelde ze. Oké, ze kwamen er aan, dat hoorde ze aan de manier waarop de mannen praatten. “Ik zag ze hierheen gaan!” zei een van de mannen. Als ze die kant op zouden gaan, zouden ze sowieso in de problemen komen. Jade trok zachtjes aan de arm van Hal. “Kom, we moeten terug die kant op, anders hebben ze ons” fluisterde ze zachtjes en rende terug naar de plek waar ze de dozen had gespot. Ze keek om zich heen. Geen andere uitweg, ze waren afhankelijk van hun verstopplek. Jade pakte Hal nogmaals beet, en sleurde hem mee naar de dozen, waar ze hurkend achter ging zitten. Ze draaide zich naar hem toe en legde haar vinger op haar lippen, haar ogen groot wordend en haar oren concentrerend op de geluiden die de mannen maakten.

Student

Omdat Jade zo gespannen was en Hal het gewoon geen geschikte plaats was voor beide van hen om rond te hangen begon hij zelf gespannen te geraken. Plots hoorde hij alles ritselen en zag hij in zijn ooghoeken vanalles bewegen. Er was wel niets, toch had Hal het gevoel dat hij constant werd bekeken. En dat deed hem eigenlijk geen goed, hij had een hekel aan horrorfilms, deze hele situatie definieerde hij als een slechte scene uit een film. Maar Hal, de man die hij was, probeerde alles achter te houden, hij wilde niet dat Jade zag dat ook hij zenuwachtig werd. Hij wilde dat ze op hem kon steunen, al was hij zeker dat ze het in haar eentje ook zou redden. Toch wilde hij er zijn voor haar ondanks dat ze elkaar nog maar net kenden. Wat was nu eigenlijk het ergste dat kon gebeuren? Een aanval van een stel ratten? Misschien wel een zwerver die bleef bedelen om geld, al vroeg hij zich af of er in zo’n eerbiedig stadje wel zwervers waren. Naderhand gezien had hij ook niet verwacht dat er enge steegjes zouden zijn … en kijk nu waar ze terecht gekomen waren, in een eng steegje.

Hij hoorde de geluiden net op dezelfde moment als Jade, ze keken elkaar kort aan voor ze begon te vloeken. De stemmen waren nors, de stemmen die dikke logge mannen hadden. En de laatste “Ronny” die hij zich kon herinneren was degene waar Jade was tegen gelopen, degene die naar zijn “Ronnyvriendjes” was gelopen. Kwamen ze serieus achter hen aan? Voor het morsen van een drankje? Jade fluisterde tegen hem en hij knikte instemmend, dat was het enige wat ze konden doen. ‘Waarom moest hij daar ook staan.’ Mompelde hij voor zichzelf. ‘Ik had beter mijn basebalbad meegenomen, ah, nee wacht, ik heb er geen.’ Hij mompelde het allemaal tegen zichzelf. Alsof hij zichzelf er schuldig van maakte dat dit allemaal gebeurde. Eerlijk, de vent was de schuldige, niet Hal en zeker niet Jade.

Hij rende achter Jade aan, uiteindelijk was er niets om naar toe te rennen. Toen ze hem beet nam klemde hij zijn hand rond de hare en hurkte naast haar neer achter de verstopplaats. Als die mannen het steegje zouden inwandelen waren ze gegarandeerd de klos. Hal keek op Jade neer terwijl hij al zijn zintuigen op de omgeving af spitste. Zijn ademhaling ging sneller dan normaal, zijn hart klopte als een bezeten. Dit kon hij toch noteren onder één van de spannendste gebeurtenissen in de jaren dat hij al leefde. Misschien moest hij Jade laten zitten en de mannen weg leiden naar een andere plaats maar dan weer hadden ze hen samen gezien. En ze waren waarschijnlijk niet zo dom als ze eruit zagen. De voetstappen stopten, Hal wachtte spannend af, zijn hand lag nog steeds om die van Jade, hij keek geconcentreerd naar de muur achter haar. ‘Ben je zeker dat ze hierin liep?’ Vroeg de ene vent aan de andere. Hal hoorde de voetstappen naderen, hij zag de schaduw over de grond dichter sluipen. En dan was het weer stil. ‘Volgens mij zijn ze een straat verder.’ Bromde de man. Ze wandelde terug weg en Hal zakte van opluchting tegen de muur. ‘Ben je oké?’ Vroeg hij aan Jade. Ze waren er nog steeds niet vanaf. ‘We moeten hier weg voor ze terug komen.’ Prevelde hij in de lucht. Nooit gedacht dat hij zo opgelucht zou geweest zijn. ‘Geen woord hierover, tegen niemand.’ Hij keek opzij, naar Jade, en glimlachte zwak. Later zouden ze hier beide om lachen, over een kopje thee waarschijnlijk …

» Damn school
» Jade Garcia ~ Everything was wrong with you, so breaking up was easy to do.